Zoals ik in mijn vorige AWD-blog al had laten doorschemeren, was ik in juli nogmaals naar de Amsterdamse WaterleidingDuinen geweest. De 25e om precies te zijn en weer midden in een eindeloze rij hete dagen. Om de hitte een beetje voor te blijven, liep ik al rond de klok van 06:00 uur – kort na zonsopkomst – ingang Panneland in. Voor een avondmens als ik is dat best vrij vroeg, maar zo zie je ook eens de zon opkomen…

< Voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>

Helaas viel het met die zonsopkomst wat tegen, maar ik vond het toch mooi genoeg om dit landschapsplaatje te maken. Karakteristiek voor het onlangs ‘gerenoveerde’ gebiedje met de intrigerende naam Mikwel. Het schijnt te maken te hebben met de jacht in vroeger tijden: de berg van Mikwel zou zijn gebruikt om de geweren af te stellen (mik wel). Ik ben bepaald niet de eerste die deze twee bomen, boven op de berg, heeft vastgelegd en de laatste zal ik ook niet zijn…

Na dit korte oponthoud repte ik mij naar het Zwarteveldkanaal. Ik hoopte op tijd te zijn om daar wat opdrogende libellen te kunnen fotograferen. Het was even zoeken, maar ik vond er inderdaad een aantal. Allemaal Heidelibellen. Helaas niet bedauwd, maar nog niet opgewarmd genoeg om al te gaan vliegen. Nu was het zoeken naar een mooie compositie.

In een bocht van het kanaal zag ik het warme licht van de opkomende zon door het gebladerte vallen. Dat zorgde voor fraaie bokeh bollen. Eén van die bollen was duidelijk lichtsterker dan de rest en die wilde ik gebruiken om een Heidelibel in de spotlights te zetten. Ik denk dat dat op deze foto wel gelukt is.

Hoewel ik voor de libellen kwam, laat ik ook een Tijgerspin – de eerste die ik dit jaar zag – niet links liggen. Ze zitten vaak tussen hoog gras en zijn daardoor uiterst lastig te fotograferen, maar hier viel het reuze mee. Het blijven toch mooie en eigenaardige beestjes.

Dan snel weer even verder met de Heidelibel, voordat-ie gevlogen is. Als de zon eenmaal wat hoger komt is het opwarmen gauw gebeurd, zeker op deze dag die alweer aardig warm dreigde te worden. Het licht is nog steeds mooi warm en aan feestverlichting geen gebrek.

Niet alleen libellen, ook vlinders hingen hier te drogen. Bijvoorbeeld dit kleine nachtvlindertje, waarvan ik de exacte naam – nog – niet weet. Duidelijk een Spanner en waarschijnlijk een Stipspanner, maar verder kom ik niet. Hij hing lekker vrij op een mooi plekje, hoog in een Pitrusstengel.

Vanaf de andere kant leverde het een heel ander plaatje op, met dank aan de achtergrond.

Aan een enkele Pitrusstengel hingen toch nog wat dauwdruppels, een zeldzaam verschijnsel in deze zomer. Daarom ook maar een plaatsje voor ingeruimd in dit blog.

Mijn oog viel op een andere vlinder, een hele fraaie bovendien. Deze had ik al eens eerder gezien, maar niet in de AWD. Het is volgens mij een Waterleliemot. Wel een beetje vreemd dat-ie hier hing, want waterlelies zijn hier in geen velden of wegen te bekennen.

Nogmaals een Heidelibel. Nog steeds niet genoeg opgewarmd, dus makkelijk te fotograferen. Nu eens met een rustige, bijna egale achtergrond. Niet met de macrolens, maar met de 100-400mm en het is een stack van 5 foto’s geworden.

Op de oevers van het kanaal stierf het werkelijk van de kleine kikkertjes. Meestal te druk of snel wegspringend om een veilig heenkomen te zoeken. Deze klant was wel genegen even te poseren. Ik had zelfs tijd genoeg om de camera met macrolens weer te pakken. Hier zat-ie nog redelijk vrij.

Maar hij voelde zich kennelijk toch niet helemaal op zijn gemak en klauterde wat dieper het Pitrus in. Ik kon hem nog net schuin van achteren vastleggen in deze ietwat acrobatische stand.

De zon kreeg inmiddels steeds meer kracht en de temperatuur liep snel op. Overal zag ik nu libellen en juffers vliegen; toch vreemd dat ik ze (bijna) nooit kan vinden voordát ze vliegen…

Nadat ik het Zwarteveldkanaal achter me had gelaten kwam ik op een vlakte terecht waar niet veel spannends te zien was. Alleen wat slachtoffers van de hitte en de droogte die ik interessant genoeg vond om nader te bekijken. Dit was volgens mij een verdroogde kruiskruidsoort. Ik wilde er een foto van maken omdat het zo kenmerkend is voor deze zomer. Zo zie je het niet vaak en de meeste mensen zullen er zo aan voorbij lopen, maar ik vond het toch wel wat hebben. In ieder geval de moeite van het vastleggen waard.

Ver weg, helemaal aan de overkant van het kanaal, zat een Aalscholver boven in de restanten van een (dode) boom. Ik trof hem net op een shitmoment. Sorry!

Daar gaan die bomen nou dood van! Maar ja, hij moet het ook ergens kwijt.

Langzaam en behoedzaam schuifelde ik steeds meer in zijn richting. Hij had het niet in de gaten of hij had gewoon sch*t… eh… lak aan mij. Hoe dan ook, ik kon dichtbij genoeg komen om deze plaat te maken.

Ik doolde nog een poosje rond zonder veel boeiends te zien. Het was – voor het aangename – ook alweer veel te warm geworden en het licht werd alleen maar harder. Ik besloot alleen nog even bij de boomkikkers te gaan kijken. De jonkies moeten nu zo langzamerhand toch wel het land op gaan.

Voordat ik daar was, kwam ik dit nog tegen. Een voor mij nog onbekende geel bloeiende plant tegen een mooie donkere achtergrond. Ik vond het net een schilderij. De naam van de plant bleek later Heelblaadjes te zijn. Ook weer wat geleerd vandaag.

Ik zag de kikkertjes nog niet zo gauw, misschien vonden ze het ook wel te heet. Wel veel rondvliegende libellen en juffers op deze plek, waarvan ik de volgende opvallend mooi vond. Een juffertje dat ook wel af en toe even ging zitten. Ik denk dat het een Lantaarntje is, hoewel ik er nog nooit één met zo’n rood lijfje heb gezien.

Na lang zoeken, zag ik opeens toch een boomkikkertje. Een heel kleintje. Redelijk vrij zittend op een Pitrusstengel.

Hij schuifelde af en toe naar een andere positie op dezelfde stengel en ik draaide daar een beetje omheen. Dat resulteerde in steeds weer heel andere plaatjes. Deze compositie vond ik persoonlijk erg fraai. Jammer dat de kop niet zo scherp is als ik had gewild. Waarschijnlijke oorzaak: een stengeltje o.i.d. voor de lens…

Op de voorgaande en de volgende twee foto zijn de restanten van zijn staart nog te zien (tenminste, dat denk ik). Vermoedelijk is het dan ook een heel erg jong exemplaar.

Pas net het land opgekropen om op zijn gemak de wijde wereld te verkennen.

Op de valreep vond ik nog een tweede exemplaar, die het duidelijk wat beter begrepen had: een Boomkikker hoort in een boom! Door het tegenlicht leek hij wel transparant!

Ik legde het inmiddels bijna af. Het was dan ook al ruim over tienen. De hoogste tijd om naar huis te gaan om in een klein schaduwrijk hoekje te gaan zitten wachten tot het over zou gaan. Later zou blijken dat dat nog wel even zou duren….

Dit was alweer het derde blogje op rij over de AWD. De volgende keer tijd voor wat anders: waarschijnlijk een zomerse reportage over (jonge) Boerenzwaluwen of toch maar eerst gezwam over paddestoelen. Ik zie nog wel. Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer.

<Voor wie de foto’s – aangevuld met nog wat andere – nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog>