Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, verbleven wij begin oktober van dit jaar bijna twee weken in Nijmegen. Niet om op onze kleindochter te passen, maar wel om haar huis te bewaken. Ondertussen maakten we daar de buurt onveilig, voornamelijk op de fiets. Daar was het voortreffelijk weer voor namelijk: zonnig en te warm voor de tijd van het jaar. Net als de echte zomer dus…

Al dat gefiets mocht natuurlijk niet ten koste gaan van die andere tijdrovende hobby, dus piepte ik er ook af en toe met de camera tussenuit. Na een eerste uitstapje naar de Arnhemse architectuur was het nu de beurt aan de natuur. Omdat de dagen nu niet meer zo lang waren, zette ik een paar dagen de wekker op een voor mij redelijk acceptabele tijd, in de hoop een mooie zonsopkomst vast te kunnen leggen.

De eerste keer dat ik dat deed, werd er bovendien ochtendmist voorspeld. Dat zou in de Hatertse en Overasseltse Vennen (HOV) mooie sfeerbeelden kunnen opleveren en misschien hing daar ook nog wel ergens een bedauwde libelle… 

< Voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>

Letterlijk voor dag en dauw stapte ik in de auto. Van mist was geen sprake. Maar dat veranderde toen ik het vennengebied naderde en ook de lucht begon mooi rood te kleuren. Niet zo’n beetje ook, dus – eenmaal van de snelweg af – zocht ik als een bezetene een plekje om de auto  te parkeren. Het landschap was niet spectaculair, maar de lucht des te meer:

Nu snel de auto weer in en in de HOV op zoek naar een fotogenieke plek. Dat valt nog niet mee als je er de weg niet goed weet. Eén keer eerder hadden we daar gewandeld; bovendien was het nu mistig en nog schemerig. Waar de vennen moesten zijn, wist ik nog wel ongeveer. Dit was een niet onaardig plekje…

Slechts een paar stappen naar voren en ook dit kon er mee door.

De felste kleuren verdwenen al snel, te snel. Gelukkig bleef de mist boven de vennetjes wat langer hangen.

Op de plek waar de zon boven de horizon kwam, was nog een lichtelijk geel-oranje gloed waarneembaar. De op een heuvel geparkeerd staande plaatselijke schaapskudde zorgde voor een mooi silhouet-beeld

Met het stijgen van de zon verdween alle kleur uit de lucht; de mist verdween al rap daarna en weg was alle sfeer.  Maar ik zag nog veel dauw op vegetatie en spinnewebben. Dat kan ook mooie onderwerpen opleveren. Een bedauwde libel zou mooi zijn. Ik was amper vijf meter van het pad af om een spinneweb op zijn  fotogeschiktheid te inspecteren of er stopte een auto. Van de boswachter!

Ik werd op het matje geroepen: dat was hier niet de bedoeling. Die fotografen vertrappen alles. Op de paden blijven geldt voor iedereen (behalve kennelijk voor schapen en honden…). Zijn collega had direct een bon uitgeschreven, dus ik had geluk. Ik sputterde niet al teveel tegen, want dat werkt meestal averechts. Ik pakte mijn spullen in en keerde huiswaarts. Hier hoef ik dus nooit meer naar toe…

**************************************************

De tweede keer dat mijn wekker vroeg afliep was twee dagen later. Deze keer besloot ik dichter bij huis te blijven en stapte op de fiets richting de Waalbrug. Wederom was het kleurenspel spectaculair. Vooral boven de Ooijpolder en de stuwwal.

Maar ook boven de Waal leek de lucht in brand te staan. De Waal in vlammen zou een mooie titel geweest zijn, ware het niet dat die naam al aan een ander spektakel gegeven is.

De Waal stroomopwaarts afkijkend werd het al snel minder kleurig. 

Ik besloot nog even een rondje te fietsen op zoek naar mogelijke andere locaties. Die vond ik o.a. op Veur-Lent, het eiland in de Waal. Maar ook vanaf de Lentse kant van de rivier, over de brug die de naam Lentloper draagt,  kijkend richting het eiland. Op de achtergrond de Nijmeegse skyline. Misschien leuk voor een volgende keer.

En nu snel terug naar huis voor het ontbijt!

**************************************************

Dan nu iets heel anders. Want het leek dan wel nog zomer, het was toch echt al herfst. Een beetje tegen beter weten in ging ik dus ook hier op paddestoelenjacht. Ik koos daarvoor een stuk bos met de naam Duivelsberg, gelegen boven op de stuwwal bij Berg-en-Dal. Ik had daar een wandeling van een paar kilometer uitgezet en zou wel zien wat er op mijn pad kwam. Dat waren voorlopig alleen maar tamme kastanjes… honderden.

Ik had er nog nooit zoveel gezien als dit jaar, niet alleen op de Duivelsberg, maar overal. Bij gebrek aan zwammen bleek dit ook een onderwerp om iets van herfstsfeer weer te geven.

In laag Nederland was het al niet dik bezaaid met paddestoelen, op een berg is het natuurlijk nog een stuk droger. Ik zag dan ook amper een zwam, maar gelukkig heb je dan altijd de herfstblaadjes nog…

… of toch nog maar een tamme kastanje…

De paar zwammen die ik zag, hadden duidelijk onder de droogte te lijden. Zoals deze flinke zwam met grote scheuren in zijn  hoed. 

Dan toch maar weer een gevallen herfstblad…

… en nog eentje, de laatste van dit blog.

De Duivelsberg is een groot terrein met niet alleen bergen, ook dalen. In één daarvan stroomde zelfs nog een beekje en dat gaf de burger moed. Op de bemoste hellingen trof ik warempel toch nog wat paddo’s.

Geen fraaie exemplaren en voor mij ook niet herkenbaar. Geen idee hoe ze heten.

Nog een groepje zwammetjes op mos, maar dan mos op een boomstam. Het zijn hoogstwaarschijnlijk Gewone Zwavelkopjes, maar dat is niet erg. Het zijn gave exemplaren en dat is al heel bijzonder dit jaar.

Een leuk tafereeltje van drie hoedzwammen, waarvan er eentje zijn hoed verloren had.

Een beetje tussen begroeiing en afgevallen blad door fotograferend voor een soort van sfeerfoto.

Op een boomstronk trof ik dit groepje aan. Ik vermoed dat het Honingzwammen zijn, misschien zelfs de sombere variant?

Dat zou ook voor de volgende twee, al wat grotere exemplaren kunnen gelden…

Een groepje grote elfenbankachtige zwammen bleek een verrassende onderkant te hebben. Onmiskenbaar de Toefige Labyrinthzwam!

Ook verkrijgbaar in zwart-wit!

Langzamerhand verliet ik de lagere delen weer. Dit eenzame, ook weer beschadigde zwammetje kreeg ook mijn aandacht. 

En weer op een boomstronk een groepje vermoedelijk Sombere Honingzwammen. Maar heel zeker ben ik daar niet van.

Bijna bij het verlaten van het bos trof ik een Grote Stinkzwam. Helaas ook weer beschadigd en een duidelijk minder florissant type dan die uit mijn vorige zwammenblog. Niet echt een fraaie afsluiter van dit verhaal dus.

Tot zover de nazomerse beelden uit Nijmegen. Mijn volgende foto-uitstapje ging naar Duisburg, een uurtje rijden vanaf hier. Samen met dochterlief zwierf ik daar een dagje rond op een Landschafstpark, maar daarover meer in een volgend blog. Voor nu bedankt voor het lezen en kijken en graag tot een volgende keer.

<Voor wie alle foto’s nogmaals in groter formaat wil bekijken, is hier tot slot de beeldencarrousel:klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog>