De lichten zijn uit! Het Amsterdam Licht Festival (ALF) is weer afgelopen. Ook deze winter heb ik me weer laten verleiden een avondje in het donker door de hoofdstad van ons land te banjeren, gewapend met camera en statief. Vorig jaar was het niet onaardig en ook voor dit jaar werden mooie kunstwerken aangekondigd. Bovendien was er een nieuwe wandelroute bedacht, die door een stukje Amsterdam ging dat ik nog niet zo goed ken.

Het was alweer de achtste editie van het ALF en had de naam DISRUPT mee gekregen. Het stond in het teken van ontwrichting, verstoring van o.a. het klimaat. Omdat je nooit weet wat de winter nog brengt, wilde ik er als de kippen bij zijn en ging 28/11 richting Amsterdam, daags nadat de lichten waren ontstoken…

Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!

De wandeling begon zoals altijd bij het Centraal Station. Op weg naar het eerste kunstwerk moest natuurlijk eerst de apparatuur nog even getest worden. De Prins Hendrikkade was het doelwit, met als leuke bijkomstigheid de maan die zich net even liet zien.

Het eerste kunstwerk stond op de hoek van de Oosterdokkade en droeg de naam AD. EMPTY DOMINATION. Een soort reusachtige lichtreclamezuilen, maar dan zonder reclame. Fel wit licht met daarin bewegende zwarte lijnen en blokken. Helaas was dat allemaal alleen zichtbaar vanaf de vaarroute… Dat begint goed. Ik ben meteen al ontregeld, maar het schiet wel lekker op!

Nieuwe kansen bij het volgende kunstwerk: NOBODY. Een in een verlichte kas bewegende marionet, waarvan de schaduw geprojecteerd werd op de boeg van NEMO. Een boegbeeld dus. De achterliggende gedachte van de kunstenaar laat ik maar achterwege: dat begrijpt toch niemand.
Vermoedelijk was dit project beter in beeld te brengen vanaf de vaarroute of in ieder geval van grotere afstand dan hier mogelijk was.

Het volgende kunstwerk droeg de toepasselijke naam: ALL THE LIGHT YOU SEE (IS FROM THE PAST). Dat klopte helemaal, want dit maakte vorig jaar ook al deel uit van het ALF. Toen werkte het helaas niet, maar misschien was dat achteraf wel de bedoeling…
Jammer dat het bootje een beetje in de weg lag, maar dat past dan weer wel mooi bij het thema (verstoring) 😉

Lichtprojectie op het Scheepvaartmuseum lijkt vaste prik te worden. Ook dit jaar weer. THE ICE IS MELTING AT THE PØULES is gebaseerd op de kleurige grafieken van klimaatwetenschappers (blauw voor de koelere jaren, rood voor de warmere). De titel komt van een waarschuwing van een Deense minister met grappige Deense uitspraak. Beetje flauw…

Die strepen begrijp ik nog wel, maar af en toe werden ze onderbroken door wervelende cirkelpatronen die de stijging van de mondiale temperatuur én CO2-concentratie zouden laten zien. Snap je?

Zo, dat was het Oosterdok. Nu verder de stad in, via Kadijksplein richting Entrepotdok. Daarbij passeer je de Schippersgracht, ook vaak een vaste locatie voor een kunstwerk.
Deze keer REMIND EULJIRO FREEDOM: een wirwar van kleurige, schreeuwerige Koreaanse lichtreclames die je vooral in de oude Seoelse wijk Euljiro schijnt aan te treffen. Een wijk boordevol kleine, ambachtelijke winkeltjes en restaurants die op de nominatie staat plaats te maken voor grote moderne appartementencomplexen. Het is ook overal hetzelfde…

Het zelfde kunstwerk iets anders belicht…

Midden in het water van het Entrepotdok stond/lag het kunstwerk SURFACE TENSION. Een lijntekening van licht die een waarschuwing inhield. Een beeld dat we bij een stijgende zeespiegel steeds vaker op het nieuws voorbij zullen zien komen: in het water dobberende auto’s en verkeersborden en lantaarnpalen die boven het water uitsteken. Ook (en vooral) in Nederland!

Voor het volgende kunstwerk moest even van de wandelroute worden afgeweken. Dat was kennelijk niet voor iedereen duidelijk, want het was hier – bij de ingang van Artis – opvallend stil.
De grote spiraal in regenboogkleuren schijnt te zijn afgeleid van een in 1945 op de markt gebracht stuk speelgoed. Een veer die ‘vanzelf’ kon traplopen. Alleen kop-over-kop (END OVER END) naar beneden, neem ik aan. De link met het thema is me even ontgaan…

Weer terug op de route was BETWEEN THE LINES het volgende kunstwerk. Een sinds 1951 werkloze kade-hijskraan aan het Entrepotdok, waarvan de arm verlicht is. In de cabine een rood lichtschijnsel dat je zou moeten doen vermoeden dat er daarboven iemand actief is. Ook hier ontgaat mij even het verband met het thema…

Op de volgende foto is geen kunst te bekennen. Wel was dit de locatie van één van de vijf stadsverhalen die je op de wandelroute tegenkwam. Over oude pakhuizen, dure koopwoningen, ateliers en kraakbeweging. Het fijne hierover (en ook over de kunstwerken uiteraard) is te lezen op de website van het ALF

Lopend langs het Entrepotdok (de gracht) heb je aan de noordkant een lange rij voormalige pakhuizen met diezelfde naam. Ondertussen zijn ze verbouwd tot (zeer) luxe appartementen met bijbehorende luxe prijzen (kijk voor de aardigheid maar eens op Funda). Het uitzicht op Artis is natuurlijk niet verkeerd, behalve dan tijdens het afgelopen ALF, want toen werden de bewoners begluurd door 20 paar geheimzinnig oplichtende ogen van DE NACHTLOERRRDERS!

Ha! Eindelijk een kunstwerk met een Nederlandse naam. Het is dan ook een project van een aantal Amsterdamse basisscholen (Juf op Straat). Het gaat over de toenemende verstedelijking en de zich daaraan al of niet aanpassende, verstoorde natuur.

Aan de achterkant van Artis stonden 4 oplichtende wolven op en rondom een gebouw waarvan zich op zolder een groep mensen bevond. Dit kunstwerk, met de naam HIDING IN THE WOLF’S LAIR, heeft betrekking op één van de meest ontwrichtende periodes uit de geschiedenis van de stad, de Tweede Wereldoorlog. Artis was in die tijd een veilige schuilplaats voor onderduikers in de dierenverblijven, zoals het Wolvenhuis.

Tot nu toe was het nog niet veel bijzonders. Geen écht spannende projecten voor nachtfotografie, maar hopelijk werd het nu beter.
Via de mooi uitgelichte Muiderpoort liep de route over het terrein van de UvA. Het volgende kunstwerk was in ieder geval aardig om te zien. BUTTERFLY EFFECT bestond uit 7 reusachtige blauwe vlinders drijvend op het water van de Plantage Muidergracht. Het verwijst naar het bekende effect dat een vleugelslag van een vlinder in principe een tornado zou kunnen veroorzaken aan het andere eind van de wereld. Om maar iets onmogelijks te noemen.

De lichte deining van het water deed de vlinders zachtjes op en neer gaan (lastig voor fotografen) en zorgde er tevens voor dat ze blauw oplichtten.

De wandelroute verliet De Plantage en ik kwam op bekender terrein: De Amstel. Eén van de drie kunstwerken die hier te bewonderen waren, liet ik aan me voorbij gaan. De andere twee waren al erg genoeg.
NACHT TEKENING (met spatie?) bestond uit lichtlijnen en -bogen gevormd naar de contouren van de Magere Brug die er vervolgens in delen weer tegenaan geplakt waren. Dat leverde in ieder geval ’s nachts een volledig ontregeld beeld op. Mooi is anders…

NOTHING HOLDING US moest een bevroren explosie voorstellen. Verder een onbegrijpelijk verhaal van de maker. Iets met grote gevolgen van een verandering, zoals – om maar iets te noemen – de Oerknal!
Er was niet veel anders mee te beginnen dan het maken van een omgevingsfoto, die er overigens ook best chaotisch uitzag. Dat past dan weer wel mooi bij het thema.

Aan de andere kant van de Blauwbrug loopt de Amstel verder en biedt leuke mogelijkheden voor het maken van panoramafoto’s van prachtige grachtenpanden. Dat heb ik dan ook geprobeerd, maar die bewaar ik voor later…

Rechtsaf de Zwanenburgwal volgend lag direct na de eerste brug ATLANTIS! In ieder geval wat mij betreft het hoogtepunt van de avond!

Dit kunstwerk bestaat uit wolkenkrabbers uit de hele wereld en is bedoeld als waarschuwing van wat er kan gebeuren als het klimaat verder uit de hand loopt en zeespiegelstijging en extreem weer voor een totale ondergang kan zorgen. Overal ter wereld, dus ook hier!

Voorlopig is de boodschap bij onze ‘wijze leiders’ nog niet echt ingedaald, want er gebeurt nog maar heel weinig…

NEIGHBORHOOD: lichtgevend wasgoed met lichtgevende knijpers aan lichtgevende lijnen. Aan beide zijden van de Oudeschans. Een mix van kledingstukken uit verschillende culturen, hangend tussen typisch Amsterdamse woonboten. Een positief bedoeld werk dus.

Op de hoek van de Oudeschans en de Waaleilandgracht staat de Montelbaanstoren, al meer dan 500 jaar lang. De op de toren geprojecteerde scheuren moeten de geschiedenis ervan laten zien.
THE CRACKS vond ik ook een van de mooiere objecten. Door de vele boten langs de grachten was dit eigenlijk de enige goede positie voor een foto…

Het laatste kunstwerk heet BIG BANG: een dreigend in de lucht hangende bom, hét symbool van ontregeling en verwoesting. De bom bestond uit vele kleine lampjes bedekt met opwapperende veertjes, waarvan de kleur steeds veranderde. Blauw is zeg maar echt mijn kleur, dus vandaar…

Het zat er weer op voor deze winter. Ik hoef niet nog een keer terug. Nu snel naar het station en hopen dat de dienstregeling van de weeromstuit niet ook ontregeld is.

Er waren dit jaar 20 kunstwerken te bezichtigen. Ik heb er een aantal links laten liggen, omdat ze óf me helemáál niet aanspraken óf er niets mee te beginnen was. Ik ben gelukkig geen kunstkenner, maar ik vond het niveau dit jaar weer niet erg hoogstaand. Het was voor mij de vijfde keer dat ik het ALF bezocht, maar of er nog een zesde volgt, betwijfel ik… Zeg ik nu.
Wel heb ik het voornemen om in februari de hoofdstad nogmaals met een bezoek te vereren. Er is nog genoeg moois te kieken.

Een ieder weer hartelijk dank voor het lezen en kijken en wie weet tot een volgende keer.

Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien, is hier tot slot de beeldencarrousel.