Moeder, wat is het heet! Echt lekker weer om rustig binnen te blijven en achter de PC te kruipen om een blogje te componeren van de maand april.
Er blijkt nog een berg materiaal te liggen van een dagje fotohut met René. Dat moet nog maar even wachten, eerst de restanten wegwerken middels dit Los Zand blogje.

Voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!

Ik ga eerst terug naar het Paasweekend. Ook toen waren de temperaturen hoger dan normaal voor de tijd van het jaar, maar met een graadje of 22-23 best aangenaam. Er moest weer geklust worden bij dochterlief in Utrecht, maar ’s avonds kreeg ik vrijaf. Op loopafstand van haar huis loopt de Vaartsche Rijn, ooit een belangrijke vaarroute tussen Utrecht en de Lek. Ik had daar een fraai uitgelichte watertoren gezien. Ook nachtfotografie moet je bijhouden…

Langs dit gedeelte van het kanaal heeft zich veel horeca gevestigd en ook de betreffende watertoren – gebouwd begin vorige eeuw – is sinds 2015 omgetoverd in een restaurant.

Ik had graag nog wat meer werk van de watertoren gemaakt (details), maar helaas ging de verlichting om 10 uur uit.

De volgende avond ging mijn foto-uitstapje richting de Haarrijnse Plas. Daar verbleef namelijk al enige tijd een fraai uitgedoste Kuifduiker die zich bij tijd en wijle goed liet kieken, getuige de fraaie plaatjes die ik bij anderen langs zag komen. Zoveel geluk heb ik meestal niet, maar je weet het nooit…
Terwijl ik de plas afspeurde, maakte ik deze foto van een Zwarte Kraai, een vogelsoort die ik meestal links laat liggen. Niet in het minst omdat ze zo zwart zijn.

Aan de foto is duidelijk te zien dat het zonnig was, zéér zonnig zelfs. Anders dan verwacht was er geen wolkje aan de lucht. Die mazzel heb ík nou weer wel. De vogel glimt dan ook lekker, maar je ziet in ieder geval wat tekening in zijn verenkleed en – niet onbelangrijk – zijn oog glinstert!

Ondertussen nog geen Kuifduiker in beeld en ook geen ander leuk gevogelte. Plantjes en bloemetjes mag ik ook graag fotograferen en mijn oog was gevallen op een fraai gekleurde grassoort, een beetje paarsachtig.

Het bleek om de Grote Vossenstaart te gaan, één van de eerst bloeiende grassoorten. Bovenstaande foto in tegenlicht met het geel van Raapzaad in de achtergrond. Die hieronder met achterlicht is gelijk een stuk minder spannend.

Ik zal het maar vertellen: de Kuifduiker heb ik niet gezien. Gisteren (20/04) werd ie nog gemeld op waarneming.nl en dat bleek later de laatste keer geweest te zijn. Ik was dus één dag te laat.

Ik besloot ook even een kijkje te gaan nemen bij de Oeverzwaluwbroedwand, maar daar was ik duidelijk weer te vroeg voor! Er was nog geen leven te bespeuren. Dan maar weer over naar de flora.
Tot mijn grote verrassing zag ik her en der tussen het hoge gras Kievitsbloemen staan. Die had ik hier niet verwacht, maar ik profiteerde er van. De zon was al aardig aan het zakken en het licht werd warmer.

Een setje van twee nagenoeg dezelfde foto’s. De één door de begroeiing heen gekiekt, de ander onder lichtelijk andere hoek en een andere beelduitsnede (even klikken om dat beter te kunnen zien).

• 

• 

Nogmaals een setje van twee met alleen verschil in de focusplaats. Rechtop groeiende Kievitsbloemen had ik nog nooit eerder gezien, ook niet op foto’s van anderen. Vraagt dan ook in een staand fotoformaat.

• 

• 

Ter afwisseling een (nog) onbekend behaard plantje, vol in tegenlicht.

En het alomtegenwoordige Raapzaad (of Koolzaad) is toch ook niet lelijk, zeker niet tegen het geel van soortgenoten.

Nog één keer een setje Kievitsbloemen, nu ook in tegenlicht. Een totaalbeeld gevolgd door een close-up van enkel de bloemkelken.
N.B.: alle foto’s zijn gemaakt met de 100-400mm telelens.

Ondanks dat mijn foto-archief voorlopig nog even Kuifduikerloos zal blijven heb ik me toch leuk weten te vermaken met de Haarrijnse flora.

Aansluitend aan het klus-Paasweekend wachtte ons een nieuwe taak: oppassen in Nijmegen. Om eens een andere brug te fotograferen dan de Waalbrug of de Oversteek reed ik naar de Lentloper, de brug tussen Lent en het nieuwe Nijmeegse eiland Veur-Lent. Hier gezien vanaf de Lentse kant met een stukje skyline van Nijmegen. Wel aardig, maar de Oversteek is vele malen leuker…

Eind april liep de bloeitijd van de tulpen alweer aardig ten einde. Voor het derde jaar op rij ging ik naar mijn inmiddels vaste stekje om te proberen Gele Kwikstaarten te kieken. Toen ik arriveerde, bleek er nog maar één tulpenbollenveld in bloei te staan. Op zich voldoende en eigenlijk ook wel makkelijk. Hoefde ik geen keuze te maken over kleurstelling…

Het was de dag voor Koningsdag, dus deze kleur was wel toepasselijk. In afwachting van het gevogelte doodde ik de tijd met de tulpen.

Er zitten hier Gele Kwikken genoeg en ze vlogen dan ook af en aan. Helaas gingen ze meestal te ver weg zitten en dat ondanks het feit dat ik me zo klein mogelijk maakte en amper bewoog. Maar daar had ik er dan eentje in vizier, een mannetje!

Tien minuten later gevolgd door nummer twee, een vrouwtje volgens mij.

Dichterbij dan dit zal ik ze niet krijgen. Het is net te doen met 400mm.

Waar ik op hoopte gebeurde: ze vloog weg terwijl ik op het juiste moment afdrukte. Een toevalstreffer, maar ook die telt!

Dit was het losse zand van de maand april. Een afwisselend geheel van nachtfotografie, vogels en flora. Volgende keer hoop ik wat foto’s te kunnen laten zien van onze jaarlijkse vogelhuttendag. Voor nu bedankt voor het lezen en kijken en wie weet tot en volgend blog.