Na de vierdelige serie blogs over de AWD-winter dacht ik klaar te zijn voor het voorjaar. Maar helaas, ik vond her en der nog wat Los Zand dat in bepaalde mapjes was achtergebleven. Tijd dus voor de grote schoonmaak met als resultaat een soort overgangsblog.

Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!

Ik begin met een serie plaatjes die ik maakte tijdens mijn bezoek aan het Amsterdam Licht Festival (ALF) Ik had ze bewaard met in het achterhoofd de gedachte om in februari/ maart nog eens terug te gaan naar de hoofdstad om wat aanvullende beelden te maken. Helaas gooide een vervelend virusje roet in het eten…

De eerste foto is gemaakt vlakbij het Centraal Station. Het Oosterdok ter hoogte van NEMO.

Ik gebruik bij nachtfotografie meestal de automatische witbalans en dat gaat vaak goed. Op foto 1 heb ik daar niet aan gesleuteld. Voor foto 2 – die ongeveer hetzelfde is – heb ik achteraf wat meer blauw toegevoegd om en wat koeler beeld te krijgen. Soms worden kunstlichtplaatje namelijk wat te geel naar mijn smaak. Nou heb ik niet zoveel smaak, dus een ander moment kan ik daar weer anders over denken…

Het ALF speelde zich dit jaar deels af in een gedeelte van Amsterdam dat ik nog niet kende, maar waar toch een aantal verrassende foto-locaties bleken te zijn, zoals bijvoorbeeld deze Muiderpoort.

De route liep via het Entrepotdok om Artis heen om vervolgens over het terrein van de Universiteit van Amsterdam (UvA) richting De Amstel te gaan. Dit doorkijkje op het UvA terrein vond ik wel de moeite waard om even mee te nemen. Ik denk overigens dat normaal dit terrein niet vrij toegankelijk is, dus misschien was dit wel een buitenkansje?

Na alle tegenvallende ALF kunst ellende aan de zuidkant van de Blauwbrug, was het de hoogste tijd om op de hoek Amstel/Zwanenburgwal even tot bezinning te komen. Amsterdam op zich is eigenlijk veel leuker dan dat hele ALF, getuige dit panorama van geveltjes aan het water.

Nog zo’n panorama, nu iets meer kijkend richting Muntplein. Uiterst rechts is nog net een deel van hotel De L’Europe (óók erg fotogeniek overigens) zichtbaar met links daarvan de Munttoren.

Hopelijk is in november dat fanatieke virusje een beetje uitgeraasd en zijn de belemmeringen weer achter de rug zodat ik hier alsnog een vervolg aan kan geven. Tot zover voor nu de afdeling nachtfotografie vanuit Amsterdam.

Mijn twee volgende plaatjes vallen echter ook in de categorie nachtfotografie, maar dan heel anders. Het fotograferen van de maan wordt veel gedaan, vooral als er iet bijzonders mee aan de hand is. Minder uitdagend als je eenmaal weet hoe het moet en veel tijd kost het niet.

De eerste foto is van 6 januari. Een wassende maan genomen aan het eind van een dagje in de AWD. Als de maan op deze manier beschenen wordt door de zon dan zijn de kraters goed zichtbaar door het strijklicht. Exif: 1/640s-f/6.3-iso800-400mm en 1 stop onderbelicht.

Drie dagen later was de eerste volle maan van 2020 en er zou sprake zijn van een gedeeltelijke maansverduistering. Erg spectaculair was dat echter niet: het gaat om de zwakke schaduw aan de rechter onderkant. Nou, nou! Bovendien zijn bij volle maan de kraters niet of nauwelijks zichtbaar. Exif: 1/400s-f/11-iso200-400mm en 3 stops onderbelicht.

Genoeg duistere praktijken, tijd voor ‘normale’ daglichtfotografie. Het is 9 januari als in de achtertuin de eerste Winterakonieten in bloei komen. Het voorjaar kondigt zich voorzichtig aan…

De dag daarna maakte ik een rondje door wandelbos Groenendaal, op zoek naar slijmzwammen. Ik heb daar blijkbaar geen goede neus voor, want die vond ik niet, hoewel… misschien ééntje, maar dat stelde niet veel voor. Slechts ietsje groter waren deze witte schijfjes. Met het blote oog wel te zien, maar daar houdt het dan ook mee op. Pas met een macrolens zie je hoe fraai ze er écht uitzien en dat het (waarschijnlijk) Gewone Franjekelkjes zijn. Een focus stack van 23 opnamen.

De Kleverige Lindebekertje waren er nog steeds. Dus daar maakte ik dankbaar gebruik van om weer eens een poging te wagen ze fatsoenlijk vast te leggen.

Tijdens een wandeling in de AWD met vrouwlief (18 januari) maakten we ook even een uitstapje naar het strand. Dat doen wij wel vaker in deze tijd van het jaar. De kans dat je dan een paar Drieteenstrandlopertjes tegenkomt is redelijk groot. Zo ook nu. Helaas voor het fotograferende deel van ons gezelschap was het erg zonnig…

Weer teruglopend naar het duingebied werden we nieuwsgierig gade geslagen door deze indrukwekkende geweidrager. Zoals gezegd was het zonnig, erg zonnig. Het niet-fotograferende deel van ons gezelschap had daar geen enkele moeite mee…

Op 23 januari was het ander koek, ook in de AWD. Niks geen zon, maar somber weer en veel dauwdruppels op van alles en nog wat.. En dus niet alleen op mossen!

Op 5 februari maakte ik de laatste foto van een Grote Zaagbek (v) van deze winter. Waarom deze geen plaats kreeg in dit blog is mij een raadsel…

Tijdens één van mijn vele speurtochten naar Baardmannetjes maakte ik nogmaals een uitstapje naar het strand. Vooral om nogmaals Drieteenstrandlopertjes te fotograferen, maar nu bij beter licht. Dat leverde genoeg plaatjes op om daar een apart blog mee te vullen. Binnenkort in dit theater!

In dit blog drie bijvangsten van dat uitstapje. Het resultaat van wat gespeel met zeeschuim en zonlicht in de branding.

Als die combinatie klopt dan kan dat resulteren in prachtig gekleurde bokeh bollen.

Helaas was vandaag door mij die combinatie niet kloppend te krijgen. Ik moet daar nog eens een vinger achter zien te krijgen.

Met deze drie strandfoto’s ben ik wel heel toepasselijk gekomen aan het eind van deze portie los zand. Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer.

Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien is hier
DE BEELDENCAROUSSEL

Voor wie de foto’s in betere kwaliteit én in een sfeervolle omgeving wil zien, is hier:
DE LICHTBAK