Trouwe volgers van mijn blog weten dat wij eens in de twee weken een paar dagen afzakken naar Nijmegen om kleindochterlief te verwennen. Vaak is er dan wel even een mogelijkheid om er een paar uurtjes tussenuit te piepen om iets leuks te fotograferen.
Net als vorige zomer ben ik ook dit jaar een aantal malen naar Veur-Lent geweest, een nieuw eiland in de Waal dat ontstaan is na het graven van een extra geul om de rivier meer ruimte te geven. Het is de bedoeling dat dit eiland binnen een paar jaar vanaf nu bebouwd gaat worden met woningen en winkels (hoe verzin je het?). Nu heeft voorlopig nog de natuur vrij spel en is het een woestenij, maar wél een leuke. Er vliegt en fladdert van alles rond en er schiet ook van alles uit de grond. Kortom: het lijkt net echt natuur.
Voor een kwalitatief betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!
Vorig jaar was de Koninginnepage, één van de mooiste vlinders van ons land, er een veel geziene gast. Ook dit jaar zagen we ze in de buurt al wel weer vliegen. Hopelijk zaten ze nu ook weer hier.
Al zoekende was er gelukkig meer te kieken, zoals deze Grote Kattestaart. De foto oogt een beetje vreemd, maar ik wilde ook eens wat met dubbele belichting experimenteren. Iedereen doet dat tegenwoordig, maar ik vind het – geloof ik – nog steeds niet zo’n succes.
Gewoon recht voor zijn raap dan maar. Wilde Cichorei blijft een plant die met opvallend blauwe bloemen steeds maar weer om aandacht vraagt. Soms geef ik ze die dan ook…
Ook zo’n aandacht trekkend type is de Kaardebol. Mooi om dit drieluik mee te beëindigen.
En ja hoor, half juli vond ik de eerste Koninginnepage. Onbeweeglijk stilzittend op de bloem van een Wilde Peen, zodat ik alle gelegenheid kreeg om deze schoonheid op mijn gemak te fotograferen.
Van links, van rechts, van voor en achter. Zelfs focus stacken mocht van hem/haar.
De laatste van dit tweede drieluik.
Het lijkt er dus op dat deze vlinder zijn stek wel gevonden heeft hier. Alleen al daarom zou het verrekte jammer zijn als dit volgebouwd gaat worden. Maar als Rugstreeppadden en Zandhagedissen de Formule 1 al niet kunnen stoppen, dan denk ik niet dat een paar Koninginnepages dit tegen kunnen houden…
Er fladderde nog meer rond. Niet alleen vlinders, ook andere insecten. En dat trekt dan weer vogels aan. Ik zag er vanuit een ooghoek al een paar niet al te ver weg neerstrijken in het struikgewas. Het bleken Graspiepers te zijn.
Graspiepers doen hun naam eer aan, want zingen dat kunnen ze niet! Ze doen wel alsof, maar veel meer dan wat gepiep komt er niet uit.
Om dit derde drieluik vol te maken nog eentje in een andere setting en pose.
Als je zo rondloopt op dit stadseiland heb je continu het gevoel dat er iemand op je neer kijkt. Een collega (Olympus)fotograaf, waarmee ik toevallig in gesprek raakte, maakte mij attent op de nieuwe Waalbrug, De Oversteek. Die kende ik natuurlijk al lang, maar zoals we er nu naar stonden te kijken, zag het er toch anders uit. Hij zag er een gezicht in, ik vond het meer een strenge veldwachter die met handen in de zij “wat zijn wij hier aan het doen?” vraagt. Als dank voor de tip mocht hij even met mijn 100-400mm lens spelen.
Niet alleen Koninginnepages doen het goed in Nederland. Dit jaar bij uitstek was er sprake van een ware Distelvlinderexplosie. Ook hier waren ze ruimschoots voor handen en ook dit is een te mooie vlindersoort om te negeren.
Hetzelfde gold een beetje voor de Pyjamaschildwants. Ook hiervan waren er veel dit jaar. Ik had ze in Nederland niet eerder gezien, maar hier waren ze wél!
Eind juli was ik er weer. Ik vond toen meerdere Koninginnepages. Tijd dus voor het volgende drieluik…
Niet te zien, maar het zijn verschillende vlinders. Niet dat het wat uitmaakt…
Een toevalstreffer en de scherpte had beter gekund, maar wel een leuke foto. Vind ik.
Dat Koninginnepages hier te vinden zijn is o.a te danken aan de Wilde Peen. Het is één van de waardplanten van deze vlinder en er staat genoeg. Ook best fotogeniek spul eigenlijk.
Vooral de variant met de roze-rode bloemen vind ik erg fraai.
De Koninginnepage vliegt in twee generaties (eind april-half juni en juli-half september) en ook de rupsen zijn in twee periodes van het jaar te vinden. Ook dit jaar vond ik er weer eentje. Het was eind augustus en het was enigszins bewolkt. Altijd fijn en als je dan ook nog eens niet veel hoeft te doen om de rups en beetje vrij op de foto te krijgen, dan is dat mooi meegenomen. Ik kiekte hem vanaf drie kanten. De eerste – vanaf zijn rugzijde – leverde een komisch plaatje op. Twee jonge blaadjes van de Wilde Peen zorgden voor een leuk effect. Net een geweidrager.
Vanaf de beide zijkanten leverde het echter een mooier plaatje op.
Zo komt de rups beter tot zijn recht.
Een meer toepasselijke afsluiter van een blog kan je niet hebben dan met een zonsondergang. Ik had het (romantische) paartje dat net op dat moment naar beneden kwam vanaf de Oversteek natuurlijk liever als silhouet midden in de zon gehad, maar ja, dat paste niet. Je kan ook niet alles mee hebben…
Tot zover Veur-Lent voor dit jaar. Ik ben benieuwd hoe het er volgend jaar bijstaat. Een ieder weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgende keer.
Voor wie alle foto’s in betere kwaliteit wil zien, is hier tot slot de beeldencarrousel.
