Los Zand: Feb’19

Februari is doorgaans de maand dat fotograferen bij mij op een wat lager pitje staat. Ik heb me natuurlijk wel een paar keer over de eerste voorjaarsbodes gebogen, getuige mijn vorige blog, maar dat was het dan ook zo’n beetje wel.
Omdat februari gekenmerkt werd door voorjaars-aandoend weer, ben ik wel een aantal malen met de camera op stap geweest, maar dat waren kleine ‘projectjes’. Die leverden slechts weinig materiaal op, maar daar zat wel het één en ander tussen dat ik toch wil laten zien. Kortom: weer eens tijd voor een ‘Los Zand’-blogje.

Voor een grotere en beduidend betere weergave loont het de moeite de foto’s even aan te klikken!

Via één van mijn Facebook ‘vrienden’ kwam ik er min of meer bij toeval achter dat er dichtbij mijn huis een aantal Ransuilen in een boom moesten bivakkeren. Zij doet over het algemeen niet geheimzinnig over haar woon- en verblijfplaats en na een melding – inclusief foto’s – dat deze uilensoort bij haar om de hoek verbleef was het voor mij een kwestie van 1 + 1 = 2.
Ik had ooit één keer eerder een ransuil gezien, maar er nog nooit een fatsoenlijk plaatje van kunnen maken. Hoopvol dat dat nu misschien wél zou lukken, fietste ik naar de vermoedelijke straat. De straat had ik goed en het vinden van de betreffende boom werd mij makkelijk gemaakt door iemand die met compactcamera in de hand naar boven stond te turen. Hoeveel geluk kan een man hebben?

Ik had er al gauw eentje gevonden.

Er bleken er in deze boom een stuk of vijf te zitten en ook in een boom verderop nog een paar, maar deze zat op het mooiste plekje. Hij hield aanvankelijk de belangstelling van onder de boom goed in de gaten en was klaar wakker. Wel zo leuk voor de foto.

Eén van de andere uilen lag kennelijk niet wakker van de belangstelling. Misschien was hij/zij het één en ander wel gewend… Maar ik had een paar fraaie foto’s en kon de Ransuil afvinken.

De volgende foto is er één uit een serie die ik maakte van een Schotse Hooglander tijdens het zoeken naar Baardmannen in een Noord-Hollandse polder. De twee mooiste zijn in dit blog te bewonderen, maar deze vind ik toch ook niet onaardig.

Een andere Facebookvriend tipte mij over het verblijf van een redelijk tamme havik, ergens in een hoofdstedelijk park. Een mannetje dat bezig zou zijn met het maken van een nest. Dat zou een primeurtje zijn, dus op naar de betreffende plek.
Het werd een een paar uur staan en omhoog turen in de hoop dat de vogel zich zou laten zien. Af en toe deed die dat inderdaad, maar slechts kort. Er werd een takje gebracht om het nest te verstevigen en vervolgens ging-ie verderop even zitten uitrusten, bij voorkeur tussen allerlei takkenbende.
Dat heb je natuurlijk gauw in een bos.

Even stiekem als-ie was komen aanvliegen ging-ie er weer vandoor, waarna er weer een uur of langer naar boven turen volgde. Gelukkig was het lekker weer.
Ik was niet de enige belangstellende zodat we elkaar konden waarschuwen als-ie weer in de buurt leek te komen. Ik denk dat-ie een keer of vier is geweest, hetgeen dan steeds redelijk veel foto’s opleverde, maar waarvan de meeste achteraf gewoon in de prullenbak terecht kwamen. Slechts één keer (voor mij de laatste keer) kreeg ik hem vanuit mijn positie een beetje mooi vrij in beeld. Voor een primeurtje vind ik dit niet onaardig…

Weer kreeg ik een tip, over een Sperwer deze keer. Zelfde Facebookvriend, ander park. Helaas niet gezien, maar bij toeval wél een paring van Futen. Mijn oog viel op dit tafereel en ik wist dat het snel zou gebeuren.

Dat klopte inderdaad, maar het ging toch sneller dan verwacht. Tijd om een beter standpunt te zoeken had ik niet. Als een heuse paparazzo maakte ik vanuit een bosje deze beelden.

Het gaat er bij futen een stuk diervriendelijker en liefdevoller aan toe dan bij de wilde eend, om maar wat te noemen. Het is ook weer voorbij voor je er erg in hebt. Hier is het nog even nagenieten voor de beide hoofdrolspelers.

In hetzelfde park bloeide volop de Gele Kornoelje. Best een uitdaging om daar een mooie foto van de maken. Ik heb het deze keer eens geprobeerd door onderbelichten en dat ene bloempje – waar toch al wat meer licht op viel – eruit te laten springen.

Een paar weken na mijn eerste kennismaking met de familie Ransuil ging ik nog eens kijken. Ze waren er nog steeds…

Een paar weken na mijn eerste ontmoeting met de hoofdstedelijke Havikman ging ik ook daar nog eens buurten. Er zou ook een vrouwtje gesignaleerd zijn en er was misschien een paring op handen.
Het werd echter weer hetzelfde verhaal als de vorig keer en tijdens het lange wachten maakte ik deze ‘telemacro’ van wat katjes. Geen idee van welke boomsoort; of het zo hoort weet ik niet, maar ze zagen er niet fris uit (schimmel?).

En dan ineens was daar toch weer mijnheer Havik, compleet met een flinke tak in de bek. Een echte harde werker vond ik het niet. Vier, vijf keer per dag zo’n takje op het nest aanbrengen en verder een beetje rondvliegen en achter de buizerds aan. Zoek een vrouw of ga op zijn minst even een beetje vrij zitten!

Gaaaap! Je zou er moe van worden. Geen wonder dat het niks geworden is met dat vrouwtje.

Ik heb er verder ook geen werk meer van gemaakt. Ik geloofde er niet meer in. Bovendien zouden over nog een paar weken de eerste blaadjes aan de bomen verschijnen en kan je een mooie foto wel schudden. Het waren wel twee leuke uitstapjes naar een fraai parkbos.

Hiermee ben ik door mijn losse zand van februari – en ook maart – heen. Bedankt voor het lezen en kijken. Tot een volgend blog.

Voor wie alle foto’s nogmaals in groter formaat wil bekijken, is hier tot slot de beeldencarrousel.