Kennemer Kruisbekken

Op een mooie oktober-zondag fietsten we een rondje door het duingebied en kwamen daarbij o.a. langs het vogelmeer in de Kennemerduinen. We knepen aldaar even in de remmen ter hoogte van een ‘opstootje’ van – overduidelijk – vogelaars. Zou er iets bijzonders te zien zijn? We zagen wel wat vogels in een dode boom zitten, maar konden niet goed zien om welke soort het ging en knoopten daarom een praatje aan met één van kijkers. Het bleek om een groepje Grote Kruisbekken te gaan, het in Nederland zeer zeldzaam voorkomende, iets grotere neefje van de gewone Kruisbek. De laatste – een vinkensoort – schijnt hier in de winter wat algemener voor te komen, maar ik heb ze nog nooit gezien. Toch jammer dat ik nu geen camera bij me had…

Thuis op waarneming.nl gekeken en ze bleken hier al een tijdje te zitten. Dus dinsdag weer op de fiets die kant op om een poging te wagen er eentje via de gevoelige sensor vast te leggen. Het was de dag dat er een dikke wolk Sahara-zand over Nederland zou trekken en men verwachtte een oranje gloed aan de hemel: ik hoopte op mooi warm licht. Helaas was het tamelijk bewolkt en de zon liet zich amper zien. Van warm licht was dan ook geen sprake. Wel van weinig licht, niet ideaal dus. Ik vat post op een hopelijk goede plek en wacht af wat komen gaat…

< Voor een grotere en betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle  foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht>

Plotseling krijg ik er twee in het vizier, helaas op een niet erg fraaie plek tussen de braamstruiken. Een stelletje zo te zien en het oranje-rode mannetje lijkt net een bad genomen te hebben. Geen top-foto, maar mijn eerste Grote Kruisbekken zitten in de tas.

De plek waar ik sta ligt tussen hoge dennenbomen achter me en het vogelmeer voor me. Kruisbekken zijn met hun typische snavels gebouwd op het slopen van dennenappels en hoog in de boomtoppen achter me zie ik ze dat dan ook doen. Het blijkt een groep van 6 of 7 stuks te zijn.

Het eten van dennenappelzaden maakt echter dorstig, dus geregeld willen ze wel even wat drinken. Ze strijken dan neer in een strategische boom om van daaruit even af te dalen naar het water. Tenminste, dat is de bedoeling en het zou leuk zijn om daar getuige van de zijn. Hier lijkt het ervan te gaan komen. Een mannetje, al een wat mooiere foto…

… en ook een vrouwtje zoekt een strategisch plekje…

Helaas zie ik het vandaag niet gebeuren. Bovendien kan ik de oever van het meer ook niet goed zien vanaf mijn positie. Ook de ‘strategische’ boom staat voor het mooie iets te ver weg. Weer een mannetje, een stuk intenser van kleur. Ik gok dat het om een gezin gaat, waarvan dit wel eens de vader zou kunnen zijn.

Tot mijn grote schrik zit er dan ineens een mannetje in de meidoornstruik vlak voor me. Snel reageren en maar hopen dat de apparatuur meewerkt (snel focussen graag!). Hij zit er maar even, maar lang genoeg om de beste plaat van vandaag op te leveren.

Ze hebben zich alles bij elkaar ongeveer een half uurtje laten zien. Daarna vertrokken ze om niet meer terug te keren. Ik ben voorlopig wel tevreden met de buit, maar toch…  het zijn een beetje fletse plaatjes en die witte achtergrond vind ik ook niet echt fraai. De volgende dag is het wél zonnig en fiets ik er toch weer naartoe. Goed voor de conditie! Op de bewuste plek staat de zon het grootste deel van de dag echter tegen, maar ze zijn er ‘gelukkig’ nog niet. Na een half uurtje wachten, besluit ik eerst maar eens een rondje om het meer te wandelen. Misschien kom ik nog wat anders tegen dat de moeite waard is. De GeoordeFuten zijn vertrokken, maar een mannetje Tafeleend is ook mooi.

Als ik mijn rondje bijna voltooid heb, begin ik de toppen van de hoge dennen af te speuren naar de Kruisbekken. Die zijn er – nog – niet. Wél een andere mooie vogelsoort: een Sperwer bespiedt zijn omgeving. Nog nooit eerder eentje gezien. Hij zit net niet helemaal vrij, maar voor een primeurtje vind ik het niet verkeerd.

Ik besluit mijn plekje van gisteren weer eens op te zoeken. Min of meer, want iets meer naar links (en ook naar rechts) heb je wel zicht op de oever van het meer, de beoogde plek voor de Grote Kruisbekken om te gaan drinken. Ik ben er klaar voor, nou die @#$%-vogels nog. Ze laten zich niet zien, maar het is lekker weer en met de paar collega’s die er zijn, is het best gezellig. Een onverwacht optreden van een vrouwtje Zwartkop zorgt voor enig vertier. Niet alleen een hele fraaie verschijning, maar het zonnige weer zorgt gelijk voor scherpere en frissere plaatjes. Dat biedt perspectief voor de Kruisbekken.

Omdat ze ook nog een mooier plekje opzoekt, laat ik nog een foto van haar zien. Het is bovendien weer een primeurtje!

Een klein half uurtje later blijkt waarom ze hier is. Ze wachtte op haar partner, die blijkbaar zojuist uitgebreid een bad heeft genomen. Voor haar. Zal hard nodig geweest zijn. Ook een Zwartkop mannetje had ik nog niet in mijn catalogus zitten. Primeurtje nummer 4 dus, het loopt wat dat betreft wel lekker…

De zwartkop is een mezensoort en lijkt erg op zijn neefjes Matkop en Glanskop, maar die hebben allebei – naast een zwarte pet – ook een zwarte baard. Ook voor dit vogeltje nog een extra plekje in dit blog.

En dan is het weer wachten op de Kruisbekken. Net als ik begin te denken dat ik de Zwartkopjes eigenlijk leukere vogels vind, verschijnen ze dan toch ten tonele. Alsof ze het voelen! De eerste is een vrouwtje.

Even de vleugels strekken.

Ze is weer snel verdwenen en iedereen denkt dat dit het was voor vandaag, maar… een half uur later is ze weer terug. Met de rest van de familie! Jammer genoeg in de boom die iets verder weg staat. Een mannetje, vermoedelijk een jong.

En een vrouwtje. Het lijkt een ander dan de vorige dame.

En nog een ander mannetje. Allemaal zitten ze in dezelfde strategische boom. Nu is het wachten en hopen dat ze afdalen naar het water om wat te drinken

En het geluk is vandaag met de spreekwoordelijke dommen, want ineens zit zo’n beetje de halve groep op de grond. Het is dan razendsnel kiezen op welke je de focus legt. Ik kies voor de kleurrijke mannengroep (sorry, dames).

Het plekje had misschien mooier gekund en ook het standpunt lager, maar het is zoals het is en meer zit er vandaag niet in.

Links en rechts van me hoor ik enthousiaste geluiden en de camera’s ratelen. De één heeft zwaarder geschut dan de ander tot zijn/haar beschikking, maar de beleving is voor ieder hetzelfde (denk ik).

Het aantal fotografen/vogelaars is ook vandaag – gelukkig – niet al te groot. Een man of 4-5, waarvan het grootste deel zo’n beetje de hele middag geduldig heeft staan wachten. Het laatste tweetal dat zich bij ons voegde, verscheen slechts enkele minuten geleden op het strijdtoneel. Die vielen echt met hun neus in de boter!

Als ze klaar zijn met drinken verdwijnt de hele familie weer richting de dennen. Ik gok er op dat ze voorlopig niet meer terug zullen keren en stap weer eens op de fiets, met toch wel een aantal aardige plaatjes in de tas. Ik ben in ieder geval blij dat ik nog een keertje terug gegaan ben. Als je het beter dan dit wilt hebben zul je vermoedelijk in een schuilhut moeten gaan zitten. Dichterbij en/of lager zit er in een gebied als de Kennemerduinen niet in, zeker niet als er ook nog eens veel aanloop van andere fotografen en vogelaars is.

Iedereen weer dank voor het lezen en kijken. Tot een volgend blog.

Voor wie alle foto’s nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog