AWD 07-03-2017

Naar aanleiding van foto’s die ik voorbij zag komen op Facebook en in blog van Ghita, besloot ik om vandaag eens in de AWD op zoek te gaan naar Ruig Haarmos. Dat zorgt met zijn sporenkapsels in deze tijd van het jaar voor wat kleur in de natuur in de vorm van oranjerode plakkaten tussen het gras. Op het Groot Zwarteveld zou het te vinden moeten zijn, dus daar begin ik mijn speurtocht. Ik kijk waarschijnlijk met mijn neus, maar vind niets wat op de plaatje lijkt die ik gezien had. Oranjerode plakkaten daarentegen vind ik wél. Niet zozeer veroorzaakt door sporenkapsels maar door het blad van de plantjes zelf.

< TIP: voor een grotere en betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle  foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht.>

Ik twijfel er sterk aan of dit zelfs wel een haarmos-soort is. De kapjes (of huikjes) zijn namelijk in het geheel niet harig. Struinen op internet (www.yavannah.nl geeft veel info) leidt mij in de richting van het Gewone Purpersteeltje. Gewoon, maar toch ook mooi en zeker fotogeniek.

Ik vermaak me er een poosje prima mee. Af en toe probeer ik ook wat andere vegetatie in de compositie te verwerken, zoals hier een tweetal Bekermosjes (hetgeen overigens geen mossoort is, maar een korstmos, een symbiose van een wier en een schimmel). De bruingrijze bolvorm op de achtergrond is trouwens een konijnenkeutel.

In de maand maart hou je er eigenlijk geen rekening mee, maar paddestoelen kun je het hele jaar door wel aantreffen. Ik blijf het toch een aangename en welkome afwisseling vinden en maak er dan ook dankbaar gebruik van. Ik verheug me nu alweer op het najaar….

Het mos waar deze paddestoel tussen groeit heeft blad met glazige puntjes: het zogenaamde glashaar. Als dit wit en enigszins getand is dan zou het één van de determinatiekenmerken van Ruig Haarmos zijn. Heb ik het dan toch gevonden? Nou de sporenkapsels nog. Die zie ik vooralsnog niet, wél dauwdruppeltjes. Ook leuk, vooral als de zon schijnt. Maar die laat het vandaag voorlopig even afweten, dus veel bling-bling levert het niet op.

De blaadjes van het Purpersteeltje zijn duidelijk anders. Ook zonder sporenkapsels vind ik dit wel een plaatje waard.

Om het nog wat ingewikkelder ter maken: een combinatie van Ruig Haarmos (met dauwdruppeltjes), vaag op de voorgrond een paar sporenkapsels van het Gewone Purpersteeltje en een oud sporenkapseltje van – waarschijnlijk – Ruig Haarmos (of een andere haarmossoort) in het scherptebereik.

De scherpte verplaatst naar de sporenkapsels van het Purpersteeltje (ze stonden dus écht op de voorgrond), geeft weer een ander beeld. Uiterst rechts staan wat jongere uitgaven van deze sporenkapsels.

Het gestoei met deze mosjes nam ongeveer anderhalf uur in beslag en vond plaats op slechts enkele vierkante meters. Het is dus helemaal niet nodig om voor een paar leuke foto’s altijd maar kilometers te lopen, als je daar geen zin in hebt. Ik geef de zoektocht verder op en besluit nog even langs de vogelkijkhut te lopen alvorens weer huiswaarts te keren. Eén van de redenen daarvoor is het feit dat het vogeleiland een grote opknapbeurt krijgt. De natuur moet nou eenmaal af en toe geholpen worden 😉 Leuke bijkomstigheid is dat er een potentiële ijsvogelbroedwand is gemaakt en ik wil wel eens met eigen ogen zien of daar mogelijk eer te behalen valt. Bij ingang Zandvoortselaan is er ook een gemaakt, maar die is alleen vanaf verboden gebied te zien.

Nog voordat ik bij de vogelhut aankom zie ik een soort van natuurlijk aangelegde kijkwand, recht tegenover een omgetrokken boom. Vóór de boom staan uitnodigend wat takken in het water. Het is een kwestie van wachten totdat daar een keer een ijsvogel komt buurten, zou je zeggen. Terwijl ik nog sta te bedenken dat de afstand toch wel erg groot is (zeker een meter of 20) en dat de kijkwand misschien best een paar meter naar voren had gekund, zie ik plots een oranjebruin vlekje zitten. Ik kijk door mijn telelens en ja, verdomd, er zit een ijsvogel op één van de takken. Wie weet hoe lang al. Het is een mannetje.

Als dat met het blote oog bijna niet te zien is, dan zegt dat wel iets over de afstand (of anders wel over mijn ogen…). Door de lens kijkend zie ik dat hij plots in een staat van opwinding begint te geraken.

En dat is niet voor niets, want plotselinge verschijnt er een al even opgewonden schone ijsvogeldame ten tonele. Ben ik getuige van een eerste ontmoeting? Het lijkt er wel op.

Er volgt een uitgebreid kennismakingsgesprek, waarbij wel duidelijk is wie hier de broek aan heeft.

Ik weet niet genoeg van ijsvogelgedrag om elke houding en gebaar te kunnen verklaren, maar het zou zomaar kunnen zijn dat ze elkaars lichaamsgeur (ademlucht) aftasten…

Kuch…noem dat maar lekker: het lijkt wel of je vis hebt gegeten… wat een lucht!

Of het een goed teken is of niet, geen idee, maar kort hierna vlogen ze weg en ik heb ze die dag niet meer terug gezien. Ik bekijk de foto’s op mijn display en dat ziet er – ondanks licht en afstand – niet beroerd uit. Maar thuis op de PC bleek het toch iets andere koek. Geweldige foto’s zijn het niet, eigenlijk niet blogwaardig, maar het gaat hier even om de beleving van het moment, zullen we maar zeggen. En dat wilde ik toch even laten zien.

Na afloop van dit prachtige schouwspel ga ik nog even in de kijkhut zitten. Van daaruit kan ik de ijsvogelwand overigens ook in de gaten houden. Er zwemt een Dodaars – nog in winterkleed – onderlangs.

Iets verderop dobbert en duikt en dobbert een vrouwtje Kuifeend. Als ze zo schuin omhoog kijkt, is het net of ze me aankijkt…

Spannender dan dit wordt het niet en langzaam begeef ik me richting De Oase. Onderweg doet een Boomkruiper verwoede pogingen om weer eens niet op de foto te komen. Dat lukt niet helemaal, maar het is toch nog steeds niet het plaatje dat ik van deze vogel in gedachte heb. Het is en blijft een moeilijke soort.

Wat dat betreft werken vinken – soms – wat beter mee. Vlak bij de uitgang laat een mooi mannetje zich verschalken.

Hoewel ik vandaag niet heb gevonden waar ik naar op zoek was, mag ik over de opbrengst niet klagen. Een serie mosjesplaatjes waar ik wel tevreden mee ben en dan natuurlijk de top-ontmoeting met het  – hopelijk – aanstaande ijvogelpaartje. Omdat ik uiteraard zeer benieuwd ben hoe dit afloopt ga ik een paar dagen later opnieuw naar de AWD. Ook waag ik dan een nieuwe poging de roodbruine haarmossporenkapsels te vinden. Of dat lukt en of ik wat wijzer ben geworden zal ik in een volgend blog uit de doeken doen. Voor nu dank voor het lezen en kijken. Tot een volgend blog.

Voor wie alle foto’s nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog.