Kooilust

Op 1 maart bracht ik een bezoekje aan Eendenkooi Kooilust te Maarssenbroek. Ik had in een blogje – ik weet niet meer van wie – gelezen dat daar op mosgebied een en ander te beleven zou zijn. Nou heb ik daar niet veel verstand van, maar er wel een beetje een zwak voor. Het is in deze tijd van het jaar bovendien een welkome afwisseling van de sneeuwklokjes en krokussen.

Het blijkt ingeklemd te liggen tussen een woonwijk en de A2. Het is een klein, parkachtig bosgebied rondom de voormalige eendenkooi en als je niet om je heen zou kijken was je er met 10 minuten weer uit. Maar als natuurfotografie één van je hobby’s is, doe je dat natuurlijk niet.

< TIP: voor een grotere en betere weergave loont het de moeite een foto even aan te klikken! Wil je alle  foto’s uit dit blog in groot formaat bekijken, maak dan gebruik van de beeldencarrousel aan het eind van dit blogbericht.>

Ik zie inderdaad her en der wat mossen groeien en hoor ook verschillende vogels fluiten. Verder is er op de nog kale bomen na niet veel te zien. Ik besluit me maar eens bezig te gaan houden met wat mos op een muurtje. Overduidelijk een Knikmos-soort, maar ‘gewoon’ of ‘gedraaid’ zou ik niet durven zeggen.

Als je aan de achterkant het park weer uitloopt, kijk je tegen een enorm geluidscherm aan dat langs de A2 staat. Misschien niet echt mooi, wel fotogeniek én doeltreffend. Van het autoverkeer hoor je niet veel. Het is wel een beetje een uitbijter in dit blog…

Je verwacht het misschien niet zo in een oude eendenkooi, maar er zitten hier echt nog eenden. Een paar wilde zelfs, waarvan er eentje een uitgebreide poetsbeurt gaat houden, gewoon waar ik bij sta:

Wel jammer dat er op dit moment niet even een wolkje voor de zon schoof…

Waar ik ook nooit aan voorbij kan lopen, zonder mijn macrolens erop te richten, is de vrouwelijke bloeiwijze van de Hazelaar:

Dan weer terug naar de mossen. Groot Dooiermos is altijd fraai om te zien. Op fotogebied is er echter niet veel meer mee te doen dan een registrerend plaatje maken.

Dan een leerzaam object: op een bedje van mos lijkt iets te ontkiemen, maar dat bleek bij nader informeren in een Facebook Determinatiegroep toch niet zo te zijn. Dit zijn namelijk de typische sporenkapsels van Gedrongen Kantmos. Wie kent het niet?

Ook in maart kun je nog wel eens een padddestoel tegenkomen. De naam moet ik schuldig blijven. Een detail-opname van de fraai gekleurde rand van de hoed:

Nog wat sporenkapsels. De eerste van Knikmos of Gewoon Dikkopmos, daar wil ik van afwezen. In ieder geval een sporenkapsel in een al wat rijper stadium met duidelijk zichtbare peristoomtanden…

De tweede is zeker Knikmos, nu denk ik vrijwel zeker met het Gewone van doen te hebben.

Tot slot nog een bosje krokussen dat voor nog wat kleur zorgt in dit blog.

Dit was het dan weer. De opbrengst aan mossenfoto’s valt toch wat tegen, maar dat ligt waarschijnlijk aan mij: ik kijk vast niet goed en heb er ook te weinig verstand van. Maar wat niet is kan nog komen. Dank voor het lezen en kijken. Tot een volgend blog.

Voor wie alle foto’s nogmaals in groot formaat wil zien is hier tot slot de beeldencarrousel: klik op een willekeurige cirkel om deze te starten en blader vervolgens met pijltjestoetsen of muisklikken door alle foto’s van dit blog.