Een Mooie Morgen

10 oktober 2016 – Heemstede (De Glip) en Leyduin

Vroeg opstaan is en blijft moeilijk, maar in deze tijd van het jaar wil ik me nog wel eens laten verleiden. Zeker als vrouwlief vroeg de deur uit moet om uit werken te gaan én er ook nog eens mist voorspeld wordt. De ochtend van 10 oktober was dat eerste het geval, dus gluurde ik om half acht voorzichtig door de gordijnen om mijn kansen in te schatten. Van mist geen spoor, een heldere lucht met wat lichte bewolking. Toch maar snel de stoute schoenen aangetrokken en de deur uit. Ver hoef ik niet: een paar honderd meter de straat uit en ik heb – richting het oosten – zicht op een weiland met vogels en vee, een idyllisch slootje, rietvelden en een ooievaarsnest. Net of ik heel landelijk woon. Mocht het tegenvallen, dan ben ik zo weer thuis en kan zo mijn bed weer in duiken…

Als ik er arriveer, word ik meteen vrolijk, voor zover dat gaat met een slaperige kop. Ik zie een dun laagje nevel over het weiland en de lucht begint voorzichtig oranje te kleuren. Ik heb mazzel! Een mooie gelegenheid om de Olympus E-M5mk2 met het 14-150mm objectief even uit te proberen. Witbalans op bewolkt en wat onderbelichten lijkt de mooiste plaatjes op te leveren:

Drie minuten later en bijna volledig uitgezoomd geeft een heel ander beeld:

De zon komt pas rond 8 uur boven de horizon, dus heb ik nog wel wat tijd om ook even naar het ooievaarsnest te lopen. De oorspronkelijke bewoners blijken niet thuis, hun plekje is tijdelijk even ingenomen door een koppeltje ganzen. Doordat ik nu vrij ver moet inzoomen (90mm) lijkt er veel bewolking te zijn.

Een enkele buurtgenoot die zijn hondje uitlaat komt even mee genieten. Het is dan ook een uitzonderlijk mooie herfstmorgen. Het verandert echter snel, want de zon komt inmiddels in zicht, hetgeen het fotograferen er niet makkelijker op maakt. Ik maak dankbaar gebruik van het huis als schild.

Waar ik op hoopte, gebeurt: het paard staat inmiddels precies op de juiste positie voor een beeldschone afsluiter. Zonsopkomst De Glip 08:04 (135mm)

Hierna verdwijnt de kleur snel uit de lucht, het sein om rustig huiswaarts te wandelen en een welverdiend ontbijt klaar te maken. Als ik dit naar binnen heb gewerkt en aanstalten maak om de foto’s op de laptop te bekijken, daalt er plotseling een mistdeken op ons neer. Moet ik dan toch weer naar buiten? Ja, natuurlijk, ik ben nou toch wakker, helemaal als ik nog even gauw een kopje koffie naar binnen giet.

Ik spring op de fiets en begeef mij richting Leyduin. Als ik Huis Te Manpad passeer, begint de mist alweer snel op te trekken, maar er is nog genoeg over voor een mooi sfeerplaatje van het fotogenieke houten bruggetje. Zeker als blijkt dat de voorzichtig doorbrekende zon toch nog voor een warme gloed zorgt.

Als ik luttele minuten later mijn aluminium ros gestald heb en te voet Landgoed Leyduin binnen ga, is het nog slechts licht nevelig. De paardenkastanjes zorgen voor de eerste herfstkleuren.

Genoeg landschapsfoto’s. De macrolens gaat op de camera en ik ga het donkere bos in, op zoek naar paddestoelen. Door de aanhoudende droogte zijn die nog maar mondjesmaat te vinden, ook hier is het niet veel. Ik moet me dan ook behelpen met wat andere onderwerpen. Een Sneeuwbes bijvoorbeeld.

Niet dat ik helemaal geen paddestoel tegenkom. Ik zie zelfs een heus Hazenpootje. Weliswaar niet met een mooie omgekrulde hoed, maar een kinderhand is gauw gevuld. De zon doet inmiddels ook steeds meer zijn best en verzorgt een overwegend blauwe achtergrond. Door ook nog wat aan de witbalans te draaien, krijg ik dit tamelijk koele plaatje. Het heeft wel wat vind ik.

Voor een stelletje eikels op een mosbedje zet ik de witbalans weer terug op bewolkt om zodoende een lekkere warme herfstsfeer te creëren. Het is tenslotte nog lang geen winter…

Dat hou ik er maar even in als ik tot mijn vreugde een dennenappel zie met daarop een paar zwammetjes. Wat kort en gedrongen  – misschien ook door de droogte – maar toch kan dit bijna niet anders of het zijn Muizenstaartjes.

Dan houdt het nu wat betreft paddo’s wel op en moet ik me vermaken met wat de natuur wél te bieden heeft. Mossen staan al volop in bloei en de sporenkapsels zijn altijd een dankbaar onderwerp.

En dan – bijna op de valreep – maak ik toch nog een paddo-kiekje. Een soort waar ik normaliter aan voorbij loop omdat ik er meestal niets van kan maken. Een grote elfenbank-vormige zwam, vermoedelijk een Zwavelzwam.

Bijna aan het eind van mijn ochtendwandeling valt mijn oog op de wat rode besjes. Vruchten van een Lelietje van Dalen. In het voorjaar stond het hier vol met bloeiende plantjes, maar slechts een enkeling produceert deze vruchten. Ik neem ze dankbaar in ontvangst.

Zo eindigt deze mooie herfstmorgen zoals die begonnen is: in rood.

Ik heb me – min of meer gedwongen door de beschikbare gratis opslagruimte op WordPress – voorgenomen voortaan maximaal 15 foto’s per blog te plaatsen. Of dat ook gaat lukken, valt nog te bezien. Ik zal dus duidelijk selectiever moeten worden met wat ik wil laten zien, maar dat is misschien wel goed. Deze keer is het in ieder geval gelukt!

Bedankt voor het lezen en kijken.