Bermtoerisme

Vorig jaar had ik me al voorgenomen de bloemrijke bermen in de omgeving eens door de zoeker van mijn camera te bekijken. Om de één of andere reden is het er toen niet van gekomen. Tijdgebrek zal het toch niet geweest zijn… Inmiddels zijn we een jaar verder en de zomer loopt alweer teneinde. Ondanks dat er zoveel te zien is in de natuur, is het dit jaar wél gelukt. Eén berm vlak om de hoek, een aantal in de Haarlemmermeerpolder en zelfs een in Vleuten werden met een bezoekje vereerd. Het zal geen grote verbazing wekken als de opbrengst voornamelijk uit bloemenfoto’s bestaat, maar toch – hoe kan het ook anders – vliegt er af en toe wel eens een hommel of bijtje voorbij.

Mijn eerste bermbezoek bracht ik aan een door klaprozen opvallend rood gekleurde strook bij de ingang van wandelbos Groenendaal. Nog geen kilometer lopen van huis, een mooi project voor in de avonduren. De eerste foto is echter nog uit eigen tuin:

Aangekomen bij Groenendaal maak ik eerst een totaalplaatje om een globale indruk te geven van de klaprozenberm:

Langzaam dichterbij kruipend:

Tot uiteindelijk een close-up:

Mooi rood is niet lelijk, maar ik vind het nog niet zulke makkelijke bloemen. Gelukkig staan er hier genoeg, dus als het met de een niks wordt, probeer ik gewoon een ander. Leuk als ik daarbij dan ineens ook nog bokeh bollen in de achtergrond ontdek:

Ik vermaak me een uurtje prima met de klaprozen. De – naar mijn mening – mooiste plaatjes staan in onderstaande galerij:
<klik op een miniatuur voor een grotere weergave, tenzij je niet van klaprozen houdt natuurlijk>

Tussen de klaprozen bloeit ook nog iets anders, iets blauws dat ik niet ken:

Bijenvoer heet het en dat schept verwachtingen….

Best een fotogeniek plantje, maar de bijen hebben vandaag geen trek. Wel een hommel, maar die probeert in een klaproos te landen. Niet makkelijk, want er staat best veel wind en de grote bloembladen klappen open en dicht.

Het volgende klaprozenplaatje kwam een beetje eigenaardig van kleur uit de camera rollen. Geen idee hoe het kan, maar ik profiteer er van! Met een beetje sleutelen in de nabewerking werd het dit aparte plaatje:

Hoewel de berm grotendeels in de schaduw lag, viel er toch af en toe een straaltje avondzon op de bloemen, hetgeen weer een heel ander sfeertje opleverde.

Genoeg klaprozen. Niet dat ze niet mooi zijn, maar een beetje gestoord word je er wel van. Om weer een beetje tot rust te komen, besluit ik nog even een kort rondje door Groenendaal te maken, waar ik me nog even kan vermaken met de vergane glorie van Fluitekruid.

Pas echt leuk spelen wordt het met drie van deze jongens op een rij en wat bokeh lichtbollen in de achtergrond:

Zoals zo vaak is drie teveel en gaat het beter met zijn tweeën. Ook hier is dat het geval:

Een tweede bermbezoek vond plaats bij de Haarrijnse Plas in Vleuten en leverde iets minder materiaal op. Het was dan ook niet echt een berm, maar meer een weitje. Bovendien was het veel te zonnig en stond er enorme bak wind. Geen ideale macro-condities dus. Maar wél heel veel bloemen!

Af en toe schoof er een wolk voor de zon en dan moet je het net treffen dat er net een lieveheersbeestje in beeld komt. Laat ik nou die mazzel hebben…

Op het moment dat ik de volgende foto maakte, was het nog niet zo’n hype, maar tegenwoordig is het spelen met goedkope Russische lensje van het merk Helios (=Grieks voor ‘zon’) nogal hot. Dit lensje is eigenlijk een mislukt product met foutjes in het glaswerk, maar waarmee wel leuke bokeh effecten te maken zijn, zoals de zgn. ‘swirley’ bokeh-bollen. Laat ik die nou ook in deze foto’s een beetje zien! Alleen is dit gemaakt met een ‘gewone’ macrolens met behulp van de wind. Ik noem het daarom maar het Aeolus (= wind)-effect. Een beetje soft-focus eroverheen en het is helemaal af 😉 Jammer dat een paar bloemblaadjes wat overbelicht zijn…

Ook in het volgende beeld is dit effect linksboven te zien. Tijdens het maken van de foto weet je niet dat je dit krijgt. Het is pas achteraf zichtbaar. Wel verassend!

Tot slot een foto van de Ratelaar, een deels op grassen parasiterend, geel-bloeiend lid van de bremraapfamilie. Er stonden er hier honderden en dit trio had ik al een tijdje in het vizier. Het was even wachten op een wolk…. In Nederland komen de kleine, de grote en de harige ratelaar voor. De laatste is het waarschijnlijk niet en erg groot waren ze ook niet, dus hou ik het maar op de Kleine Ratelaar.

Tot zover de resultaten van mijn eerste stappen in het bermtoerisme. Later volgt er meer … gelukkig worden de bermen in Nederland langzaam maar zeker steeds bloemrijker en het maaibeleid verandert hier en daar ook. Goed nieuws voor de insecten, maar ook voor de macrofotograaf!

Dank voor het lezen en kijken!