Paddestoelenziekte

25 september 2015 – Leyduin-Vinkenduin-Woestduin.

Allereerst is het tijd voor een heuglijk feit (dat rijmt): zo ongemerkt is mijn blog de grens van 50.000 bezichtigingen gepasseerd en bij deze wil ik al mijn bezoekers en volgers daar voor bedanken. Er zit nog steeds een stijgende lijn in, dus snel op naar de 100.000… maar nu terzake:

Voor de tweede keer deze week maak ik een rondwandeling richting Leyduin. Het is weer een mooie najaarsdag, dus waarom niet? Je kan de komende periode tenslotte nog lang genoeg binnen zitten. Deze keer wil ik me niet laten afleiden door allerlei kriebelbeestjes en concentreer me volledig op de paddestoelen. Dat valt echter nog niet mee: ik weet niet wat het is of hoe het komt, maar ze schieten dit jaar niet bepaald uit de grond. Kopergroenbekerzwammetjes zie ik dit jaar wél veel, maar die schieten niet uit de grond, maar uit dood hout.

In een eerder blog heb ik al foto’s laten zien van exemplaren die op een dikke omgevallen eik groeiden en zeer moeilijk te kieken waren, maar her en der in Leyduin blijken ook kleine stammetjes met de kenmerkende groenige aanslag te liggen. Vandaag vond ik zo’n stammetje met daarop een mooie verzameling zwammetjes. Daar moet meer mee kunnen dan met zo’n dikke boom. Een kwestie van voorzichtig (ze zijn erg kwetsbaar) op een gunstige plek neerleggen en dan zoeken naar een mooie compositie en achtergrond. Zoiets als dit dus, hoewel de achtergrond hier nog een beetje saai is:

Een eenzaam zwammetje tegen een achtergrond die op zich niet onaardig is: de kleur is goed, maar wat te streperig naar mijn zin. De sporenkapsels van het mos links zijn daarentegen niet verkeerd:

Na nog wat kantelen en keren zijn daar ineens bokeh bollen, altijd leuk:

Ik stoei nog een poosje door. Liggend op mijn knieën ben ik zeer geconcentreerd bezig met het stammetje, totdat er plotseling in mijn linkerooghoek iets groots komt opdagen. Een dame komt naast me staan, buigt voorover en vraagt of het wel goed met me gaat. Ze vreesde dat ik misschien onwel geworden was. Wat attent! Ik wijs haar op mijn lijdend voorwerp en zeg dat ik alleen een beetje last heb van paddestoelenziekte, maar dat dat verder geen kwaad kan. Tijdens het volgende gesprek wijst ze me op de aanwezigheid van Cantharellen, die ik overigens niet heb kunnen vinden.

Nog wat plaatjes van de Kopergroenbekerzwam. Ik begin misschien toch wel een kleine verslaving aan deze zwammensoort te ontwikkelen. Voor de liefhebbers nog een kleine galerij <<< klik voor een grotere weergave >>> :

Ik denk dat het voor dit jaar zo wel mooi geweest is en ga proberen af te kicken. Ik leg het stammetje op een geheime plaats tussen de varens en ga op zoek naar andere paddo’s.

Ik weet in Vinkenduin een boomstam te liggen waar de Kleine Stinkzwam op groeit. Op zich een leuke zwam, maar vrijwel altijd kom ik op het verkeerde moment: óf ze zijn er nog niet óf ze zijn alweer zo oud dat ze er niet meer uitzien. Ze ontwikkelen zich uit een zgn. duivelsei en zijn binnen een paar uur volgroeid, waarna het verval onmiddellijk inzet. Vandaag heb ik weer geen geluk, er zijn alleen een paar duivelseieren te zien, waarvan er eentje ieder moment uit kan komen. Ik kan daar helaas niet op wachten:

Onder de bomen bij de oude renbaan staat een aantal grote boleten, onmiskenbaar Eekhoorntjesbrood. Nou zijn dergelijke grote jongens meestal niet leuk te kieken. Ik probeer er toch maar het beste van te maken,  zowel liggend als staand…

…staand en liggend…

Iets minder fors, maar toch opvallend door de rode kleur van de hoed is mijn volgende onderwerp. Vrijwel zeker een Russulasoort. Ik neig naar Rode Russula of Braakrussula:

Een andere grote paddestoel – met omgekrulde hoed – vraagt om een detailopname. Voor de broodnodige afwisseling <klik>:

Tot slot een plaatje van een paddestoel die ik – als ik het goed zie – nog niet eerder zag. Aanvankelijk dacht ik aan een Parasolzwam, maar gezien de witte steel is het vemoedelijk een Parelamaniet is. Een volwassen exemplaar, met als extraatje de dauwdruppeltjes op de steel:

Meer registrerende dan sfeervolle plaatjes, maar het kan niet altijd feest zijn. Om het goed te maken de afsluiter van dit blog. De eer gaat helaas niet naar een paddo, maar naar dauwdruppels op een spinnedraad:

Het lijkt nu misschien dat ik wat betreft de paddestoelenziekte aan de beterende hand ben, maar ik kan alvast verklappen dat ik zeker nog niet genezen ben!

Tot zover. Bedankt voor het lezen en kijken.