Bronsgroen Eikenhout – Bevers

10 juli 2015 – Zuid-Limburg

Zoals al gemeld in mijn blogje over de St.Pietersberg maakte ik tijdens ons kampeerweekje in Zuid-Limburg een avondwandeling door het Geuldal. Vorig jaar had ik hier weidebeekjuffers gezien, op een onmogelijke plaats en ik wilde dan ook een herkansing. Daarnaast beloven de plaatselijke VVV’s je kansen op mooie ontmoetingen met bijv. een rode Wouw, een Geelgors of misschien zelfs een IJsvogel.

Met een vol verwachting kloppend hart ga ik dan ook op weg. Ik zie al gauw een buizerd op een paaltje zitten, maar helaas te ver weg en dat levert dan ook niks op. Verder zie ik veel muggen, dazen en horzels. Of liever gezegd; zij zien – of ruiken – mij en laten dat ook goed weten. De zon zakt inmiddels al aardig richting horizon en het begint langzaam aan te schemeren als ik plotseling een grote plons in het water vlak achter mij hoor. Wat is dat dan? Voorzichtig ga ik op mijn schreden terug en speur het wateroppervlak af. Ik denk in eerste instantie aan een springende vis, maar het kan natuurlijk ook een duikende ijsvogel geweest zijn.

Dat blijkt het allemaal niet te zijn geweest als ik plotseling dit in het water zie zwemmen:

De eerste gedachte die door me heen schiet, is meteen: een Bever! Ik ken ze echter alleen maar van plaatjes en heb ook nooit gehoord of gelezen dat ze hier voor zouden komen. dan ga je toch twijfelen. Maar ik zie wel veel takken en boomstammetjes in en langs het water liggen…

=== Tip: De foto’s even aanklikken: in groter formaat zien ze er echt een stuk beter uit! ===

Hij (m/v) zwemt naar mijn kant van het riviertje en gaat aan land op de hoge, steile oever, bijna pal onder mij. Ik kan hem dan ook niet meer zien. Ik loop een paar meter terug naar waar de oever wat glooiender afloopt naar een soort strandje en hier krijg ik hem weer in het vizier. Met bonkend hart probeer ik behoedzaam nog een beetje dichterbij te komen. Hij heeft me gelukkig niet in de gaten en begint aan een poetsbeurt:

Ik heb hem nu ongeveer op ooghoogte en hoop op een mooie vervolgshow, hoewel ik met deze plaatjes al heel blij ben. Ik schuifel nog wat dichterbij, maar je kan ook te ver gaan. Een tak kraakt onder mijn voeten en hij schiet het water weer in. Ik wacht gespannen af of en waar hij zich weer laat zien. Het duurt niet lang voor ik het kopje weer zie zwemmen, nu richting de andere oever. Ik kan hem nu wel beter – d.w.z. vrijer – in beeld krijgen, maar ben dan wel genoodzaakt om van de hoge oever op hem neer te kijken:

Elk nadeel heb ze voordeel en ik kan nu wel af en toe een glimp opvangen van zijn platte staart. Het is nu zeker een bever!

Hier gaat de poetsbeurt vrolijk verder. Hij is de schrik – en mij – kennelijk alweer gauw vergeten..

Hij maakt er flink werk van. Misschien is hij net uit bed of is het de wekelijkse wasbeurt voor het weekend? Het is tenslotte vrijdag vandaag.

Als hij het genoeg vindt, kruipt-ie ietsje verder het water uit en begint op de lage wal wat te slepen met een dikke tak… nu is de staart goed zichtbaar!

Hij knaagt wat. Is het soms zijn ontbijt? Ik kom er achter dat ik eigenlijk bar weinig van bevers weet, behalve dat sommige familieleden handige loodgieters schijnen te zijn…

Hij draait wat bij, zodat ik nu frontaal wat knabbelfoto’s kan schieten. Gelukkig maakt hij geen al te snelle bewegingen, want ondanks dat ik de iso inmiddels opgeschroefd heb naar 1600 haal ik bij f/5.6 slechts sluitertijden van 1/80s – 1/125s. Ik moet dan ook heel wat foto’s weggooien, maar hou er gelukkig nog genoeg over.

Ik heb inmiddels begrepen dat er in de negentiger jaren van de vorige eeuw bevers o.a in het Belgische Liennedal zijn uitgezet die mogelijk aan een opmars naar het noorden zijn begonnen. Enkele jaren later (2002) zijn er ook in het Maasdal bevers uitgezet, dus ook daar vandaan kan een opmars bezig zijn. Hoe dan ook: ik profiteer er nu van.

Hij heeft nog meer honger, want hij schuifelt weer richting het boomstammetje en vervolgt zijn show. Hij heeft mij totaal niet in de gaten, ondanks dat mijn camera toch ratelt als een gek.

Ik heb inmiddels ook begrepen dat bevers pure herbivoren zijn en dus geen zaken als vis eten. Daarentegen wel zo’n beetje alles wat plantaardig is en dat ze daarmee – als het er teveel worden – voor ‘overlast’ kunnen zorgen…

Terwijl ik me heerlijk vermaak met dit prachtige dier, zie – en vooral hoor – ik in de verte een gezin met twee kinderen aankomen. Kennelijk van één van de vele campings in de buurt en bezig aan een avondwandelingetje. Moet kunnen natuurlijk, maar het komt nu even niet zo gelegen… Ook mijn bever hoort ze aankomen en verdwijnt onder water om een veilig heenkomen te zoeken. Hij zwemt van mij af in de richting van het gezin. “Wat swemt daar nou?”, klinkt er in onvervalst plat Amsterdams, “seker een otter ofso?”

Zij raken met me in gesprek, maken foto’s met hun smartfoons en zijn niet van plan door te lopen. Plots roept één van de kinderen: “hij sit hiero, hier sit er ook één!” of iets in die geest. En verdomd, daar zit nummer twee, verscholen in de ingang van het hol, ook lekker op een houtje te bijten. Die had ik zonder hen waarschijnlijk nooit ontdekt. Is deze ontmoeting toch nog ergens goed voor.

Ik vermoed dat ik te maken heb gehad met een jong stel (en dan heb ik het over de bevers…), nog zonder kinderen. Ik heb namelijk inmiddels ook begrepen – zo leert Wikipedia – dat bevers normaal gesproken in groepjes van een stuk of 5-6 exemplaren leven: ouders met hun kinderen. Gemiddeld krijgen bevers 2-6 kinderen, die in juni ter wereld komen en na 2-3 jaar de burcht verlaten en op zoek gaan naar een eigen territorium.

Ik besluit – met tegenzin – de plek te verlaten en terug te keren naar de camping, mét een mooi verhaal en – hopelijk – dito foto’s. De zon is toch al bijna onder. Het is onze laatste dag in Zuid-Limburg, dus ik zal tot een volgende gelegenheid moeten wachten om nog eens bij de familie bever langs te gaan. Ik kan haast niet wachten…

Allen weer dank voor het lezen, kijken en eventuele reacties. Wie weet tot een volgend blog.