Bellenblazer tussen Kopergroen

4 en 9 november 2014 – Woestduin-Vinkenduin-Leyduin

Als dit blogje de lucht in gaat, loopt het paddestoelenseizoen ten einde. Gelukkig maar, zou ik bijna zeggen, want de hoeveelheid verzameld materiaal is aanzienlijk. Paddo’s zijn echt wel verslavend! Om een en ander niet te laten ontaarden in een lawine aan paddestoelenblogjes probeer ik wat uitstapjes te combineren. Daarnaast wil ik proberen mezelf een strenger selectiebeleid aan te leren; dat zal nog niet meevallen…

Vandaag een combinatie van twee expedities naar – weer eens  – de landgoederen Woestduin-Vinkenduin-Leyduin. De eerste van die twee dagen werd ik verleid door twee dames: Loes en Ghita hadden verslag gedaan in blog en op facebook van hun vondst van de zeldzame Kopergroenbekerzwam. Ik ben altijd wel in voor een zeldzaamheid, zeker als die ook nog eens zo mooi is, dus – na wat informatie ingewonnen te hebben omtrent de verblijfplaats van voornoemde zwam – trek ik er op uit. De aanwijzingen waren perfect en ik loop dan ook recht op de goede plek af. Dan is het toch nog even zoeken naar het kleine stammetje met de veel kleiner dan verwachte zwammetjes, maar… gevonden!

Het zijn prachtig gekleurde zwammetjes, maar de meeste exemplaren hebben hun beste tijd wel gehad…

Op het stukje hout is ook duidelijk de kenmerkende groene kleur van het mycelium te zien.

Het is maar een klein stammetje, maar dat heeft het voordeel dat je het in bijna elke gewenste positie kan leggen. Ik vind ook nog wel wat zwammetjes die nog min of meer een bekervorm hebben, zoals dit groepje:

Volgend jaar iets eerder op zoek gaan naar mooiere exemplaren. Ik weet nu in ieder geval waar en waarnaar ik moet zoeken…

Ik ga natuurlijk niet alleen hiervoor de bossen in en maak nog een rondje op zoek naar andere fotogenieke onderwerpen. Porseleinzwammen zijn dat bijna altijd wel:

Verder lopend kom ik op een open plek waar een enorme Aardappelbovist staat met een open dakje. Normaal vind ik ze niet zo fotogeniek, maar als ik toch met de camera een beetje er omheen draai, krijg ik plots wat bokeh lichtbolletjes in beeld die me op een idee brengen: met een beetje fantasie is het namelijk net of de cabrio-bovist bellen staat te blazen! Ik maak een serie opnames met verschillend diafragma om de juiste maat bolletjes te krijgen, niet te groot, ook weer niet te klein. Twijfel, twijfel…maar ik denk dat bij f/7.1 het effect het best tot zijn recht komt:

Dezelfde bovist zou ook een mooie kandidaat zijn om eens een foto te maken van een stuivende stuifzwam. Dat staat nog op mijn wensenlijst en heb me al een beetje ingelezen hoe je dat zou moeten aanpakken. Het laten stuiven op zich moet niet moeilijk zijn, er zou maar weinig voor nodig zijn. In de krater van deze grote bovist ligt een enorme berg sporemateriaal klaar om verstoven te worden, maar wat ik ook probeer: er gebeurt niets. Ik geef hem tikjes met steeds dikkere takken, totdat er eindelijk iets gebeurt. Hij kan gelukkig wel wat hebben, want het is een stevige jongen, maar ik ben toch blij dat niemand dit ziet. Nou nog het tikken en klikken goed op elkaar afstemmen qua timing. Het valt niet mee: hij is toch sneller uitgestoven dan ik dacht en bovendien staat er teveel wind. Dat is nl. één van de belangrijkste voorwaarden waar zo’n experiment aan moet voldoen: niet te veel wind!. Uiteindelijk hou ik 1 kiekje over waarop iets van stuivende sporen te zien is:

Wordt vervolgd. Ik heb in Groenendaal een paar groepjes jonge Parelstuifzwammen gezien en die hou ik nauwlettend in de gaten…

Verder met mijn rondje. Even kijken of er op de Vliegenzwammenplek al wat nieuws boven de grond is gekomen. Dat is inderdaad het geval, een nog vrij gaaf exemplaar, maar op een beetje l*llig plekje, nét tegen een lelijke stronk aan. In de buurt staat een Rodekoolzwammetje. De witte vlek op de achtergrond is de kop van een jonge Vliegenzwam. Ik ontdek er meerdere, dus geregeld even langslopen is het devies.

Ter hoogte van de oude renbaan stuit ik weer op een groep Grote Parasolzwammen. Daar kan ik alleen maar dit mysterieuze plaatje van maken:

Van de open vlakte van de renbaan weer het donkere bos in. Daar zie ik deze Mycena met op de hoed een paar korte stoppeltjes van beginnende knopschimmel:

Voordat ik oversteek naar Leyduin probeer ik nog even iets met wat Geweizwammetjes op een boomstronk.

Als ik de focus verleg van de grootste (vooraan?) naar de groep kleintjes (achteraan?), komt voorzichtig de ‘verdubbelaar’ om de hoek kijken:

Beter dan dit wordt het vandaag niet, maar beter wat dan niks.

Deze dag zit erop, maar de titel van het blog suggereert dat er nog wat kopergroen aan het eind van dit verhaal zou moeten zitten… en dat klopt! Tijdens een gewone zondagmiddagwandeling (met camera, dat wel) richting de AWD, komen we in Leyduin geheel onverwachts plotseling – spreekwoordelijk – oog in oog te staan met een groepje Echte Kopergroenzwammen!! Ook geen algemene verschijning, dus daar ga ik natuurlijk wel even voor op de knieën, zelfs in mijn zondagse goeie goed…

Op de achtergrond stonden helaas wel wat storende twijgen, daarom tot besluit dit tweeluik van een alleenstaand exemplaar met iets rustiger achtergrond (even klikken voor groot formaat):

Bedankt voor het lezen en kijken. Ik ga gauw weer verder met de voorbereidingen van een volgend blog…