Futengeflirt

Eerste helft maart 2014 – Diverse locaties.

Eén van mijn wensen voor dit jaar was het vastleggen van futen tijdens de balts en ik zou al blij zijn met een mooie kiek van een verliefd om elkaar heen draaiend stelletje. Begin maart begin ik dan ook met het afstruinen van sloten, vaarten en plassen naar futenpaartjes.

Het eerste paartje tref ik op 3 maart bij toeval in de IJtocht, een vaart aan de westkant van Hoofddorp, terwijl ik – vergeefs – op zoek ben naar Pestvogels. In eerste instantie zie ik er eentje met opgetrokken vleugels zwemmen, het zgn. Admiraalzeilen:

Overduidelijk dus op de versiertoer, maar wie moet er versierd worden?  Ook richt hij zich al watertrappelend af en toe op uit het water…

…om daarna weer verder te zeilen:

Ik heb kennelijk even iets gemist want plotseling zijn ze met zijn tweeën en zijn druk aan het kopschudden:

Ik begreep later dat dit min of meer een vast patroon is: tijdens het admiraalzeilen komt zij onder water op hem afgezwommen, komt al watertrappelend boven en begint met pronken, waarna het kopschudden begint. Hierbij schudden ze beurtelings met hun kop en imiteren daarbij elkaars gedrag. Ik heb dan wel een stukje gemist, maar ik heb nu al een serietje foto’s waar ik vooraf niet van had kunnen dromen.

Plotseling gaan ze er rennend over het water vandoor. Of dit het gevolg is van het goedbedoelde geroep van een aantal schoolkinderen (“wat blijven ze mooi voor u zitten, hè meneer…”) is niet helemaal duidelijk, want het zou ook nog een “macho” onderdeel van het baltsgedrag kunnen zijn:

De volgende dag ga ik voor de tweede keer op zoek naar de Pestvogels en op weg daar naartoe fiets ik door de Boseilanden. Hoeveel mazzel kan je hebben, want weer zie ik een futenman bezig met het admiraalzeilen terwijl verderop een vrouwtje zwemt. Zelfs ík vind het een imposante aanblik…

Het vrouwtje vindt dat kennelijk ook, want plotseling rijst ze uit het water voor hem op:

Dit gaat rokend snel en komt – zeker als je door de zoeker van je camera tuurt – als bij toverslag. Tijd om compositie te bepalen heb je niet, gewoon klikken maar. Helaas valt hij een beetje buiten beeld, maar toch is dit een prachtig scene. Hierna verloopt het gelukkig allemaal iets rustiger: eerst nog een beetje indruk op elkaar maken…

Dan begint het kopschudden en imiteren weer. Zoals ze elkaar daarbij aankijken, zijn ze echt wel een soort van verliefd:

Ze komen steeds dichter bij elkaar en bijna vormen ze een hartje:

Het gaat nog een tijdje zo door en ik maak veel foto’s, de een nog mooier dan de ander , totdat ze op een gegeven moment samen weg zwemmen… waar naartoe en wat gaan ze daar doen? Ik volg ze niet, ik ga – weer vergeefs – op zoek naar de pestvogels…

Twee dagen later (6 maart) ga ik weer op zoek naar die pestvogels en zie ik in de IJtocht weer een koppeltje futen bezig:

Kennelijk zijn ze het admiraalzeilen stadium al voorbij. Er wordt wel wat met koppen geschud en ze proberen elkaar op verschillende manieren te imponeren: groot maken…

…en over water lopen:

Uiteindelijk zwemmen ze samen via een grote duiker naar een water uit het zicht, dus hoe dit verder afloopt, is niet bekend. Ik vervolg mijn weg richting Pestvogels, deze keer met succes!

Vier dagen later (10 maart) waag ik nog een poging in de Boseilanden, maar vandaag tref ik slechts één exemplaar. Hoewel… door de fraaie spiegeling in het water lijken het er wel twee:

Ik heb het futenbaltsproject al  min of meer opgegeven (ik zie alleen maar singles…) als ik 14 maart op de Meerwijkplas twee koppeltjes aantref die aanvankelijk alleen maar gezellig twee aan twee heen en weer zwemmen… maar op een gegeven moment een soort “stofzuiger”-gedrag vertonen. Wat hier het doel van is, weet ik niet…

… maar ik denk dat het toch ook iets met het paringsritueel te maken heeft. Ook nu weer verdwijnen ze langzaam maar zeker uit beeld (te ver weg, achter het riet), zodat het vervolg onduidelijk blijft.

Ik vind dat ik voor dit jaar wel genoeg heb vastgelegd van de futenbalts, al meer dan ik van te voren op gehoopt had. Bovendien ook nog eens beelden waar ik tevreden mee ben en… wat nog mooier is: ik heb het allemaal “live” mogen aanschouwen; zo had ik het nooit eerder gezien. Wat is de natuur – ook vlakbij – toch mooi. Voor volgend jaar heb ik alweer nieuwe wensen… de “pinquindans” schijnt namelijk erg imponerend te zijn. Gelukkig heb ik nog even de tijd om een (mooier) plekje te zoeken, waar dan ook liefst meerdere paartjes zitten.