Tweedaagse van de AWD, deel2: de herkansing…

Zaterdag 08 juni 2013.

Weer een prachtig zonnige dag, maar nog wat winderiger dan gisteren en bovendien aan de koude kant. Hoewel we eigenlijk een fietstochtje hadden voorbereid, vonden we het daarvoor toch te onaangenaam. Voor wandelen in de duinen leek het daarentegen perfect! Ik was gauw omgepraat en stelde voor het rondje van gisteren nog eens over te doen, maar dan “uiteraard” met wandelen als hoofddoel. De cameratas ging wel mee, want “je weet immers nooit wat je tegen komt”. Bovendien, als we nou gewoon stevig doorliepen, konden we misschien bij de poeltjes achterin het Groot Zwarteveld even lekker zitten en genieten van het natuurschoon en ondertussen… wie weet. Als er ergens in de AWD zonnedauw groeide, dan was dit toch een voor de hand liggende plek.

Lopend langs het infiltratiekanaal richting Groot Zwarteveld werd de wandeling even onderbroken voor een korte fotosessie.  Op de wat zanderige stukken langs het water leek het net of er een groot soort vlieg steeds neerstreek en weer weg wegvloog. Af en toe bleef er eentje wat langer zitten. Op de knieën dus en de macrolens er op gericht. Bleek om dit uiterst fraaie kevertje te gaan, een Basterdzandloopkever. Geen vriendelijk klinkende naam voor zo’n mooi beestje! Wel weer wat wijzer geworden…

Aangekomen bij het eerste poeltje (gisteren was ik voornamelijk bij het tweede) ging meteen deze Viervlek in de poseerstand zitten, fraai op een takje, op ooghoogte nog wel. Lekker makkelijk! Met een macrolens uit de losse hand. Toch scherpere plaatjes dan met de telezoom, ondanks dat het erop lijkt of een waas van een of ander sprietje de boel een beetje verprutst heeft (achteraf gezien)…

Dan wat lager bij de grond: eerst nog een kiekje van de opvallend gekleurde en ruimschoots aanwezige sporenkapsels van het Haarmos:

En dan: ja hoor! Een klein plukje Ronde Zonnedauw. Dus toch op de goede plek! Op de blote knieën op de vochtige grond en kieken maar. Dat viel nog niet mee, want het zijn maar kleine plantjes en er stond een hoop ander spul (mosjes e.d.) tussen.

Als je zo laag bij de grond de natuur bestudeert, ontdek je ook gelijk hoe gruwelijk die kan zijn. Eén van de blaadjes van de Zonnedauw was er in geslaagd een grote buit binnen te halen. Deze azuurjuffer moest wel een langzame dood gestorven zijn…

Ik vind dit zelf wel heel bijzonder plaatjes met die “wanhopige blik” van de juffer.

Tot slot volgde nog deze aangename verrassing: een vrij grote hagedis die er niet – zoals de meeste hagedissen – als een speer vandoor ging, maar rustig bleef zitten en zich zelfs een beetje uit het hoge gras waagde. Bleek het vrouwtje van een Zandhagedis te zijn. het mannetje moet fraai groen van kleur zijn, dus hebben we weer een volgend project op de plank liggen!

De terugweg ging weer langs het fraaie Zwarteveldkanaal…

… en werd nog een keer onderbroken voor deze foto van het alom bloeiende Longkruid:

En zo kwam er een einde aan deze bijzonder fraaie AWD-tweedaagse. Ik moet daar toch wat vaker heen..